"Benimle oynarken iyi düşün." diye fısıldadı. Sesi karnımı burkarken dudaklarıma kilitlenmiş bakışlarını görünce karanlığın verdiği cesaretle güldüm.
"Sanki yenilmeyi istemiyorsun."
🔥
Henüz 20'li yaşlarında, çiçeklerle kaplı duvarların üzerinde şa...
Selam güzel kızlarım. Nasılsınız bugün? Derslerinizde, işlerinizde, özel hayatınızda her şey yolunda mı? Umarım öyledir : ^^
İHTİLAL için bir sorum olacak size. Sık sık ama kısa bölümler mi tercih edersiniz yoksa haftada bir kez uzun ve dolu bir bölüm mü? Sık ve kısa olmasını isterseniz hikayemizin ilk formatı gibi devam edeceğiz. Bazen her gün bazen iki üç günde bir bölüm gelecek ama söylediğim gibi kısa olacak. Diğer türlü ise 40. bölümü ya da bu bölümü göz önünde bulundurabilirsiniz. Kitap formatında düşünürsek ortalama 70-80 sayfalık bir bölümdü mesela. Öyle olursa haftada bir bölüm ancak. Hadi bana fikrinizi söyleyin. : ^^
Christina Perri - A Thousand Years
Bedo & Patron - Ölebilirim (slowed)
Kina - Get You The Moon
Bu bölüm biraz heyecanlanacağız, biraz güleceğiz. Hazır mıyız? 🥳
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
41. BÖLÜM
Dakikalardır direksiyon başındaydım ama aklım yolda değildi. Gittiğim sokak da evime çıkmıyordu zaten ama iyi ki de çıkmıyordu. Şayet bu sokağın denize çıkan bir yolu olduğunu bu dalgınlık sayesinde öğrenmiştim. Öğle güneşinin tam tepede durup insanı göz hapsine aldığı bir zaman dilimindeydik. Verdiğim uzun mücadeleden sonra bir savaş meydanından galip ayrılıyormuşum gibi hissediyordum. Sanki korumam gereken bir kale vardı ve ben bazı yıkımlar alsa da sonunda onu korumayı başarabilmiştim. Oysa böyle hissetmemeliydim. Sevdiğim birini geride bırakmış olmalıydım, sırtımdaki bir yükü indirmiş gibi değil. Parmak uçlarıma kadar sızlatsa da bu durum doğruyu yaptığımdan şüphe duymuyordum. Ve aslında kafamın içinde susmak bilmeyen sesleri duymamamı sağlayacak tek şey bu histi. Doğruyu yapıyormuş hissi.
Yorgunluğun, kaygının usul usul içime çöktüğü bir saatte bir sahil kenarına çektim. Radyoyu karıştırdım, bir şeyler dinlemek istedim fakat bütün şarkılar bir anda kafamı ağrıtan bir gürültüye dönüştüğünde sinirle kapattım radyoyu. Böyle anlarda hiçbir şey yapmak istemezdim. Düşünemez, hissedemez, üzülemez, kızamazdım. Bütün hislerimden kaçacak yer aramış, hayali duvarların arkasına saklanmıştı sanki zihnim.
