Gerçek Kahraman

İlk gün

"Nihayet tekrar karşılaşabildik torunum" yine bir rüyanın içinde büyükbabama bakıyordum.

Yoksa yine mi bayılmıştım da buraya gelmiştim? Ama uzun süredir güçlerimin sınırını aşmıyordum ki. Peki ya neden buradayım o halde?

"Hayır bayılmadın. Bir görev vermek için seni buraya getirdim. Küçük bir kız çocuğunu kurtarmanı istiyorum. O da senin gibi kötülerin elinde güçleri yüzünden tutsak edilmiş durumda. Onun güçleri iki tarafı da etkileyecek kadar güçlü. O kızı kötülerin ellerinde bırakırsan dünya kaosa sürüklenir."

Benim gibi... Küçük kızın yaşadıklarını tahmin edince gözüm kararmaya başlamıştı bile. O kızı önemli olsa da olmasa da kurtaracaktım. Hiç bir çocuğun yıllarını kötülerin yanında işkence görerek geçirmesini istemiyordum.

"Bilmeden de olsa ruhlardan birini kızın olduğu yere yolladın. Yakın zamanda sana haberi gelir. Ama sakın kendi başına bir işe kalkışma. Ne kadar güçlü olsan da karşındakiler baş edemeyeceğin düzeydeler."

Hıh gayet de yenebilirdim. Amaaa tabiki de kendi başıma iş yapmayacaktım.
Büyükbabam dik dik bana bakıyordu ve biran için düşüncelerimi duyduğunu unutmuştum.

"Hâlâ o sana seslenen şeyi bulamadın değil mi ? Beceriksiz kız seni
Ne yap et en kısa zamanda onu bul"

Bana beceriksiz mi demişti o ? Yaşlı bunak
Üstüme gelen baston ile kenara çekilmeye çalışmıştım ama nafile çoktan koluma geçmişti bile.

"Düzgün konuş büyüklerinle seni aptal torun
Hem artık git çok durdun"

Bastonu ile beni cidden kovalamıştı
~
Uyandığımda daha okulun başlamasına vardı. Bu fırsatı değerlendirmek için hızlıca üstümü değiştirdim ve kendimi dışarı attım.

"Büyükbabam bir kızı kurtarmamız gerektiğini söyledi. Kim olduğunu biliyor musun?" Ağaçlık alanda koşarken bir yandan da tanıdığım birkaç ruhla konuşuyordum.

'Hayır bilmiyorum. Fakat büyükbaban bunu istediyse yapmak zorundayız. O hepimizden deneyimli ve elbet bizim bilmediğimiz bir şeyler biliyordur.'
Evet kesinlikle o yaşlı bunak bizim bilmediğimiz şeyler biliyordu fakat bana söylemiyordu. Sorduğumda kendi kendime öğrenmemin daha iyi olacağını söylemişti.

"O zaman biriniz diğer ruhlara haber salsın. Artık hepsi 5 kat daha dikkatli araştırsınlar ve küçük bir kızın varlığını hissederlerse araştırmaya diğerleriyle beraber daha dikkatli olacak bir biçimde devam etsinler.
Ne olursa olsun o kızı kurtaracağız"

Kararlıydım. Hatta belki de ilk defa bu bu kadar kararlı olabilirdim. O küçük kızın benim yaşadığım şeyleri yaşamasına katlanamazdım.

~
"Buraya gel küçük velet daha işimiz bitmedi." Titreyen adımlarla odaya geri döndüm ve biraz önceki yerime oturdum. Neden bunları yaşıyorum diye düşünmeden edemiyordum. Ailemi neden benden ayırmışlardı? Yoksa ailem mi beni buraya bırakmıştı? Ama öyle bir şey olamazdı değil mi? Bilerek beni bu insanların eline bırakmış olamazlardı.

Üstüme doğru atılan şey ile düşüncelerimden ayrılmak zorunda kaldım. Kucağıma siyah tahtadan bir şey atılmıştı ve ucunda tutacak yeri vardı. Biraz daha kurcalayınca o tutucak yer ayrıldı ve keskin büyük bir bıçak çıktı tahtanın içinden. Ben şaşkınlıkla ne yapacağıma bakarken duyduğum ses ile kafamı kaldırdım.