I'm Not Your Kuya

PART ELEVEN

PART ELEVEN

.

"Okay ka lang ba talaga te? Seryoso nag aalala na ako ng sobra sayo." Nahihimigan ko sa tono ng boses ni Raraff ang pag aalala.

"Lala, what the hell happened to you? Huwag mo sabihing kuya mo na naman may gawa sayo niyan?" Segundo naman ng pinsan ko.

Nasa cafeteria kame ng Campus.

Tulala at pinaglaruan ko lamang ang pagkain ko.

Ilang linggo na ba akong ganito?

Tulala. Hindi makausap. Wala sa sarili. Mugto ang mga mata.

Hindi ko na naman namalayang tumutulo ang mga luha ko.

Lahat ng nangyari sa pagitan namin ni kuya noong gabing iyon, kay bilis na dumagsa muli ito sa aking isipin, na para bang kahapon lang nangyari yon.

Kahapong hindi na muli maibabalik.

After that night, where I gave up my virginity to my, none other than brother, he never show up again. This time, mas malala na. Hindi na rin siya umuuwi ng bahay.

I asked my parents but they said that my brother contacted them and he wants to be independent person, so he bought his own condo.

Feeling ko pinagsakluban ako ng langit at lupa sa narinig mula sa magulang ko. Gusto ko silang kuwastiyunin kung bakit basta nalang sila pumayag sa ganong set up, hindi pa nga nakakagraduate si kuya e. Gusto ko magwala at magalit. Pero alam kung magtataka lang sila, at sa kinatatakutan ko ay malaman pa nilang may nangyari sa aming hindi katanggap tanggap.

It's sound so disgusting. I did that to my brother, but my heart still beats different from the normal. Siguro kung malaman ito ng iba, hindi lang lait at masasakit na salita ang mahihita ko, kundi pagkamuhi. Kahit saan mo tingnan, mali ko ito. Hindi dapat ako pumayag o bumigay sa ganong sitwasyon. Hindi ko dapat nararamdaman ito, kase maling-mali.

Pero hindi ko mapigilang hindi masaktan sa nangyari. Oo, sasaluhin ko ang lahat ng kasalanan sa nangyaring ito, pero wala namang karapatang saktan at gamitin ako ng kapatid ko sa pansariling kagustuhan niya.

Minahal ba talaga ako ni Kuya noon? Kahit bilang kapatid nalang?

Bakit kailangan pang humantong sa bababuyin niya ang pagkatao ko ng ganito? Tao pa rin naman ako ah. Nakakaramdam din naman ako ng sakit. Wala akong ibang nakikitang dahilan kung bakit niya ito ginawa, ang alam ko lang, galit siya saken. Kung dahil sa galit niya kaya niya nagawa iyon, pwes doon siya mali. Kahit paikot-ikotin pa ang mundo, kapatid niya pa rin ako. Kadugo.

Ngayon gusto ko nalang maglaho. Gusto ko ibaon sa limot lahat, pero mahirap, imposibleng makalimutan iyon.

Ilang beses ko siyang hinanap sa buong school, araw-araw iyon, pero hindi siya nagpapakita. Maski mga kaibigan niya, hindi ko nakikita. Nagtanong nadin ako kila mommy, kung saan ang kanyang condo unit, pero hindi nila alam. Hindi sinabe ni kuya sakanila.

Hindi ko siya hinahanap dahil nag hahabol ako, gusto ko siyang hanapin dahil gusto kong magtanong. Gusto ko maliwanagan, gusto ko malaman kung bakit niya ginawa saken ito, kung bakit siya galit sakin ng sobra at humantong sa ganito.

Hindi lang kase puso at kaluluwa ko iyong miserable ngayon, buong pagkatao ko.

You are so stupid, Sofia.

Nakaramdaman nalang ako bigla ng mahihigpit na yakap. Nang tingnan ko iyon, ang mga kaibigan ko.

Mas lalo lamang akong naiyak.

"I'm sorry..." Nabanggit ko nalang.

Alam kong nagtataka, nagaalala at naiinis na sila saken dahil wala akong sinasabe kung bakit ako nagkakaganito. Hindi ko maamin. Hindi ko masabi kahit isang word lang. Hindi ko kaya. Hindi pa ako handa mahusgahan.