I'm Not Your Kuya

PART TWENTY-ONE

PART TWENTY-ONE

.

Nagising ako ng may maramdamang kirot sa aking kanang dibdib. Tila ba'y may kamay na pumipiga rito.

A soft moan scape into my mouth.

Hinawakan ko ang kamay saka humarap sa may-ari niyon. Nawala ng tuluyan ang antok ko at napalitan ito ng pagiinit sa katawan.

Oh my goodness. His hand is so skillful.

"Goodmorning, baby." Bulong nito sa aking tainga. Then he licked my earlobe.

Pinilit ako nitong ipaharap sakaniya at sinunggaban ang aking labi. Magrerespond palang sana ako sa kaniyang maiinit na halik ng bigla itong bumangon.

Napamulat ako ng di oras.

Sinamaan ko agad siya ng tingin.

"What?" Nakataas ang kilay na tanong nito.

Umirap ako sa kawalan. "Nothing."

Nabitin ako!

Nadinig ko siyang mahinang tumawa bago siya tuluyang pumasok sa banyo.

"Ang sama talaga ng ugali. Ginising ako para lang bitinin?" Inis kong bulong. "Wait, anong oras na ba?" Tanong ko sa sarili at inabot ang cellphone niyang nasa tabi ng lampshade.

Chineck ko kung ano oras na doon and it's already seven in the morning.

Kahit inaantok pa ay bumangon na ako para makapuntang kusina. Naghanap ako ng pwedeng maluluto doon dahil gutom na ako.

Naalala kong nag grocery na rin ng kaunti kahapon si Nash kaya for sure may pagkain na rito. Nang may makita sa refrigerator ng mapiprito, niready ko na iyon para mailuto na.

Ilang oras akong nagbabad sa kusina. Inaasikaso ko rito habang inaantay matapos sa comfort room si Nash. Sakto lang na matapos kong maihanda ang mga makakain ay pababa na rin ang lalaki.

"Ang bango." Sabi nito after akong yakapin mula sa likod.

"Kain kana." Sabi ko naman habang inilalapag ang baso.

"Okay." Parang batang sagot nito at umupo na nga ng ayos sa lamesa. "Pagkatapos mong kumain at mag ayos, uuwi na tayo. Kailangan na nating umuwi."

Napatingin ako sakaniya.

Gusto kong magtanong kung bakit pero naalala ko lang ulit ang aming mga magulang.

Oonga pala... May problema pa kaming dapat isipin.

Akala ko kase magtatagal kaming magtatago rito.

Tumango nalang ako at nag start ng magsandok ng sariling pagkain.

Pareho kaming tahimik sa harap ng pagkainan. Walang nagsasalita. Tunog lamang ng mga utensils ang naririnig. Sinilip ko siya, napansin kong nakatulala ito sa kaniyang pagkain. Hindi ko mawari kung ano bang tumatakbo sa kaniyang isipan ngayon. Ang lalim kase ng kaniyang iniisip. Ayoko naman magtanong, dahil parang alam ko na kung ano ba ang laman ng kaniyang isipan.

It's either iniisip niya kung ano ba ang kakahantungan ng relasyon namin or ang magagawa ng mga magulang namin if nalaman nila ang totoo.

Mukha lang naman matapang si Nash sa panlabas. Pero alam ko, ramdam ko, natatakot rin siya sa kung ano bang mangyayari sa amin.

"Are you okay?" Hindi ko na napigilang itanong. Hindi na kase nito ginagalaw ang kaniyang pagkain.

Bigla ay nabaling sakin ang kaniyang atensyon. Tinitigan muna ako nito sa mukha, hindi ako umiwas sa titig na iyon kahit pa naiilang na ako. Nilabanan ko ang kabang dulot niyon at nakipagtitigan din para mabasa kung ano man ang ekspresyong ipinapakita ng kaniyang mukha.