Please, Arrest Me, Baby. [Camren FF]

Episode 37

Camila POV.

Mój piękny sen o bananach i cichym zaułku w ogrodzie, przerwała ta wielkodupna idiotka Dinah. Blondynka zaczęła pukać we drzwi, które otworzyła Lauren, która najprawdopodobniej była tak samo zmęczona jak ja, pomimo tego że spałyśmy aż do teraz, czyli jakiejś siedemnastej... Wow to chyba życiowy rekord, nawet imprez tyle nie odsypiałam.

— Lauren! Spóźnimy się! Pośpiesz dupsko — krzyczała zza drzwi Hansen.

Zielonooka zwinęła się z łóżka i podeszła ślimaczym krokiem do szafy z której wyciągnęła dla nas obu ubrania. Dla siebie wybrała czarną koszulę z rękawami do łokci, oraz tego samego koloru potargane na kolanach jeansy. Natomiast dla mnie, kierując się moimi wskazówkami rzecz jasna, białą spódniczkę i czerwoną w białe paski koszulkę na ramiączkach. Spokojnie się przebrałyśmy i wyszłyśmy z pokoju. W salonie już czekały na nas Normani i Ally, oraz Dinah która nie mogła znaleźć kluczyka.

— Znowu jedziemy moim samochodem? — spytała Lauren, na co blondynka się niezręcznie zaśmiała.

— Nie odebrałam jeszcze swojego Lampo... Dawaj ten kluczyk — odpowiedziała i wyrwała z ręki kluczyki do Range Rovera Lauren.

— Masz dziś szczęście Hansen — odpowiedziała ze śmiechem zielonooka.

Cała nasza piątka wyszła z mieszkania i zjechała windą na sam dół, gdzie znajdował się parking. Dinah i Lauren wsiadły do przodu, a ja usiadłam pomiędzy Mani i Allysusem. Najniższa z nas cały czas się podśmiechiwała oraz zasłaniała dłonią telefon... Ale nie przewidziała tego, że ekran odbija się od przyciemnionej szyby. Oczywiście będąc dobrą przyjaciółką nie powiedziałam jej nic, tylko gapiłam się i starałam się rozczytać wiadomości, żeby potem mieć pretekst żeby się z niej nabijać. Mani idąc w moje ślady niespodziewanie wybuchła śmiechem. Szybko zabrałam telefon Ally i spojrzałam na rozmowę.

How Dua Breathe?:
ALLY ZNALAZŁAM, SPÓJRZ NA TO

How Dua Breathe?:

How Dua Breathe?: