Hiraya (HEST #1)

Kabanata 41

Antagonist's Tale XLI: Last of Europe

Siguro'y ang pinaka kanimumuhian kong pangyayari ay ang mga hindi inaasahan. 

For someone who always plan out every single thing, who's strict to herself, who wouldn't accept any mishaps---my greatest enemy is the unexpected. Ang mga bagay na wala sa aking hawak. Ang mga bagay na hindi ko nakitang mangyayari. 

Seraphiel Basileus Jaena Amnon is precisely that in my life. My unexpected threat and rival. My unexpected friend. My unexpected lover. And my unexpected key and witness.

Norway, Sweden, Finland and Latvia---iyon ang mga nakatakda dapat naming bisitahin para sa huling buwan namin sa Europa.

Ngunit imbes na gawin iyon ay kami'y nanatili sa Minos. Ang huling buwan namin ay aming ginasta sa Wales kung saan lumaki si Seref.

Ang mga linggo ay hindi naging sapat upang libutin ang kabuuan ng palasyo. Dahil na rin sa distraksyon na ginagawa sa bawat kwarto.

Seref had this idea that we should purify different rooms every night. Ang sabi niya'y masyadong nasasayang ang mga silid sapagkat buong buhay niya'y wala mang gumagamit sa mga ito.

"You beastly!" hasik ko nang may tawa noon habang pinapalo ang kaniyang dibdib. "There's at least two hundred rooms in this old castle!"

"We really should start then, don't you think?" His eyes were smoldering as he smirk at me.

Sa huli'y ako'y napasuko.

Noong mga una ay talagang linimita lamang namin sa gabi. Kapag sa umaga ay kami'y naglilibot sa lupain ng Minos. The temperature started rising. Ang mga damo ay unti-unting na ring nasisilayan sa iilang parte ng lupa na lusaw ang yelo. Flowers started blooming as the plants break free from the ice.

Later on, when I noticed that we haven't actually bumped into any of the househelpers in our few days in except during our meals, Seref answered that one of their job is to be as invisible as possible. Kaya naman halos hindi namin randam ang kanilang presensya.

Napaisip tuloy ako kung papaano maari ang araw ni Seref noong siya ay musmos palamang at ilang taong andirito mag-isa sa palasiyong ito? Ang sabi niya'y sila lamang halos dalawa ni Jophiel ang nagkakasalubong sa walang taon na paninirahan niya. Bukod do'n ay wala na siyang ibang kasama.

Ang lungkot ko para sa kawalan ng tao sa Minos ay napalitan noong mas naging abala kaming dalawa sa isa't-isa. Ang aming mga gawain ay hindi na nalimita sa gabi, bagkus ay naging kakampi rin namin ang araw.

How, with this massive place and with how it's almost just the two of us in it, perhaps it is no wonder how the things we do no longer became restricted in the beds.

Bukod doon ay totoo ngang naabala talaga kami sa paglakbay nang iba't ibang mga silid sa Minos. We would eat eclair and a banquet of pastries in the sitting room, wander around the arts of their inside museum, laugh in the boudoirs, champagne on the balconies, sight seeing on top of the towers and gatehouses, climb the tall cabinet stairs of the library, and mess around the drawing rooms. 

Ang apat na linggo ay mabilis na dumaan. Eventually, winter died and spring slowly came. 

The day before our departure, we lay on the grass of the courtyard. The thick bed blanket that we lay messily on the ground rested behind our backs. Hindi na kami nagatubiling maghanap pa ng ibang panglatag at ito nalamang ang aming kinuha sa isa sa mga kama.

The beam of sunlight trespasses through the leaves of the plants all around us. Flowers bloom and their scent hangs around the air. The spring chill brushes through our soft skin.