Hiraya (HEST #1)

Kabanata 9

Musical Arc IX: Silence

I am quite loquacious.

It's a fine skill to have especially during socialization. Kabilang sa mga punong dahilan kung bakit marami akong kaibigan ay dahil magaling akong magsalita. Of course, I keep it in moderate. Hindi sobra na nakakairita na, hindi rin naman kulang na nagiging tuyo na ang usupan.

 I think silence can often be associated with awkwardness, the lack of sound that leads to dead air. Ayoko nang gano'n. Mas pipiliin ko na maging maingay at masaya parati. 

Ako'y nakaupo sa backstage habang hinihintay ang ang pagbalik ni Seref. 

Kakapalit ko palamang sa damit na hanggang sa aking paanan. It's a pearl-blush Jacquemus silk dress. Nakapares dito ay ang aking doll shoes na may kaunting takong. Habang ang aking umaalon na kayumangging buhok ay nakalugay at may palamuti na tig-tatlong Cartier pearl pins sa bawat likod ng tenga. Naka-krus ang dalawa, habang ang isa naman ay nasa taas ng mgaito.

Ang mga iba pang kalahok ay nakabihis na rin ng pormal na damit para sa kompetisyon at nagkalat na ngayon sa backstage. 

There is a lot of chatters going on. As well as staring to where I'm sitting.

Kilala ko rin naman ang mga iba sa kanila. Lalo na ang mga violinist na siyang nakasama ko na rati sa mga iba't ibang kompetisyon. Kaya naman normal lamang na tumingin ang mga ito sa akin.

Bumabati ako at ngumingiti pabalik sa mga mukha na pamilyar.

Bukod sa kanila ay pati ang mga pianist ay nadadayo ang mga mata sa akin. Some of them are familiar too, since I've seen some as an accompanist during violin competitions and recitals. Ngunit mas marami pa rin ang mga hindi ako pamilyar.

I'm used at being stared at, so I just shrugged it off.

A group of friends came to me and we engage in a conversation for awhile. Noong umalis na ang mga ito ay hindi pa ako nakakaupo bago meroon na namang lumapit sa akin na mga kakilala.

I asked them how they were doing and chatted with them about the last competition that we've seen each other. Some of my other friends came to join us in our conversation and I introduced them to one another. Sanay na ako sa mga pagpapakilalang gano'n lalo na at malaki ang populasyon ng mga kaibigan ko.

I was socializing when I caught sight of him. Mas nauna ko itong nakita bago niya pa ako nasilayan. A rare happening. One he is blindly unaware of.

Seref is showcasing an all black suit like in the Amnon party.

Admittedly, he's dashing. At mukhang hindi lamang ako ang nakapansin.

Sa bawat paghakbang nito ay ang mga ulong lumilingon patungo sa kaniya. Napapaawang ang na mga labi at napapasinghap. Mga tila nahihipnotismo sa kaniyang hanging dala.

Seref is busy fumbling the buttons on his wrist. Noong naayos na niya iyon ay umangat ang ulo. Some strands of his wave-locked hair fell at the side of his forehead. Wala sa sariling panadausdos niya ang mga mahahabang daliri sa buhok upang maibalik ang mga 'yon sa dating posisyon.

Napakurap ang mga nanonood. 

Hindi napansin ni Seref ang atensyong nakukuha at pinalibot lamang ang mga mata, halatang may hinahanap. I noticed some of the girls expectantly hoping for his eyes to stop at them. Ngunit dinaanan lamang sila ng tingin ni Seref at nagpatuloy sa paghahanap.

Their faces dropped and I can't help but feel sad as well for their disappointment. I remembered their faces and mentally note that I'll try to ask Seref later to say hi to them so they won't be too blue.