Kapak tasarımı: @marsveryan
Arkadaşlar "Melez Kız" adlı kitabımın 2. kitabıdır. İlk önce onu okumanız gerekir.
****************
En büyük zaferler,
Kaybettiğini sananlarındır.
En büyük savaş...
Hayat, sanılanın aksine iki zıt kutuplarda yaşanmıyor. Yaşam, ne tamamen kapkara ne de tamamen bembeyaz olmadan her gün kendi dengesini kurarak devam ediyor. Yaşamın kendine has olan her gün bizlere sunduğu bir döngüsü var. Hayat o yüzden ne yaz ne de kıştır. Hayat, bazen esintili bir sonbahar bazen de güneşiyle azıcık terleten bir ilk bahardır. Demek istediğim;
Yaşamın aşırı uçlarda olmadan yaşanılması gerektiği...
Hayatın en güzel halidir aslında, hem iyidir hem de kötüdür. Yani uçlarda yaşamak istiyorsanız seçimler yapmak zorundasınız. Ya hayatta iyi olur hep iyi yönleri takip edersiniz ya da kötü olur bu yolu izlersiniz.
Ben kötü tarafım, asla iyi birisi olmadım, asla iyi bir hayatım olmadı. Bir annem yoktu, bir babam yoktu, beni koruyacak bir abim yoktu, sırlarımı paylaşabilecek bir arkadaşım yoktu, benim hiç kimsem yoktu...
Hayata karşı bir umudum yoktu, inancım yoktu, yaşama sevincim yoktu, sevgim yoktu, benim hayata karşı hiçbir şeyim yoktu...
Ama çok güçlüydüm. Her şeyden, tüm evrenden de güçlüydüm. Kimsenin sahip olamayacağı güçlere sahiptim. Benim sadece güçlerim vardı. Sadece bu lanet olası güçler...
Ama yıllar sonra o girdi hayatıma. Bana hiçbir zaman sahip olamayacağım şeyler verdi. Bana umut verdi, bana sevgi verdi, bana aşk verdi, bana güven verdi. Bana bir hayat verdi...
Onun sayesinde hayatta sadece kötülerin değil iyilerin de olduğunu anladım. Bana güvenebileceğim dostluklar kazandırdı. O bana kaybettiğim hayatımı geri verdi.
Daha dün hayatımın 16 yılını zehir edenleri onun gözlerinin önünde öldürdüm. Ama o beni bir kere bile yargılamadı. Neden bu kadar iyi birisiydi?
Evet onları öldürdüm. Hem de zevkle öldürdüm. Hiç pişmanlık, acı duymadan öldürdüm. Onların sadece ölmesini istedim. Sadece ölmelerini. O evden tekrardan katil olarak ayrıldım. Annem ve babam olacak kişilerin katilleri olarak ayrıldım. Birkaç dakika öncesi onları öldürmek gibi bir düşüncem yoktu. İblis zihnime konuştu ve ben onları öldürdüm.
Ama iblis doğru söylüyordu. Onlar bir engeldi. Onlar ölmeden ben amaçlarıma ulaşamazdım. Ya iblis beni koruyorsa?
Ne saçmalıyorum ben! İblis artık tamamen beni ele geçirmek üzere. Ben artık onun kuklasıyım. Ya sevdiklerime zarar verirsem? O zaman ne yaparım? Bu acıyla nasıl yaşarım? Bunun olmasını engellemeliyim.
Dün o ikisini öldürdükten sonra bayılmıştım. Buraya nasıl geldim onu bile hatırlamıyorum. Acaba Night ailesin geriye kalan 3 üyesi nasıl tepki vermişlerdir? Bundan sonra kesinlikle benle görüşmek istemeyeceklerdir.
Zaten kim benim gibi biriyle görüşmek istesin ki? Çünkü ben buyum, ben böyleyim.
Ben kötüyüm...
Sonunda uzandığım yataktan kalkıp banyoya gittim. Kıyafetlerimi çıkartıp duş almaya başladım. Yarım saat sonra duştan çıkıp gardırobun önüne gittim. Kapıyı açıp elime ilk geleni aldım. İç çamaşırlarımı giyip aldıklarımı giydim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
