Leader កំពូលរវល់ [_ចប់_]

Episode 24

"នៅរងារទេ??? យកអាវបងទៅពាក់មួយទៀតទៅព្រោះមុខនេះស្លេកណាស់" ណាមជុន

"សុីវ៉ាញុាំអី... បងគិតថានាងតូចឃ្លានហើយមកនេះមក..." ជុងគុកនិយាយហើយក៏បកដៃហៅនាងក្រមុំទៅ

"ហេតុអីមិនប្រាប់ខ្ញុំឲ្យទៅដួសម្ហូបឲ្យ??? ក្រែងយើងជាសង្សារមែនទេ!!! ហុឹម... ជុងគុកហា " ណាមជុន

"បាទបងប្រុស" ជុងគុក

"ឯងទៅអង្គុយទៅ ចាំបងដួសឲ្យនាងវិញ.... ចង់ញុាំអីប្រាប់បងមកចាំបងទៅដួសឲ្យ" ណាមជុន

"ខ្ញុំមិនអីទេចាំខ្ញុំដួសខ្លួនឯងវិញតែពេលនេះខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាល្វើយចង់សម្រាកបន្តិច" សុីវ៉ា

"នៅខាងនេះមានពូកខ្យល់ឆាប់មកសម្រាកមក" ជីមីន

"ត្រូវការអីទៀតទេក្មេងតូច" ជីន

"តើខ្ញុំអាចសុំទឹកមួយដបបានទេព្រោះខ្ញុំស្រេកទឹកណាស់" សុីវ៉ា

"បានៗចាំបងទៅយកមកឲ្យ" ណាមជុន

"ហឹម..." សុីវ៉ា

----------------

"នាងមិនទាន់ភ្ងាក់ទេមែនទេ?" ណាមជុន

"នៅទេ, សាច់នាងឡើងត្រជាក់យ៉ាងមិចមិនដឹងទេ" ជេហូប

"នាងរងាទេដឹង!!! យកភួយមកដណ្ដប់ឲ្យនាងតិចមក" ជីន

"មេឃត្រជាក់ណាស់ហើយអត់ភួយទេអញ្ចឹងយកអាវខ្ញុំដណ្ដប់ឲ្យនាងសិនទៅ" ជេហូប

"ហុឹមដោះមក..." ជីន

"ពួកយើងដល់ពេលសម្ដែងហើយគួរតែឲ្យនាងគេងទៅកុំរំខាននាងអី" ជេហូប

"បាទមែនហើយ..." ជុងគុកនិយាយហើយក៏ក្រលេកទៅមើលនាងក្រមុំដែលកំពុងគេងលង់លក់យ៉ាងស្រួល

"ពួកបងទៅហើយណា ហើយចាំពួកបងសម្ដែងចប់ពួកបងបបួលនាងតូចទៅញុាំអីហើយដើរលេង" ជីននិយាយហើយក៏ដើរចេញទៅ

"មែនហើយ" ជុងគុក

"ប្រញាប់ទៅៗប្រយ័ត្នហួសពេល" ណាមជុន

បន្ទាប់ពី concert បានបញ្ចប់ទៅដោយជោគជ័យអ្នកកម្លោះទាំង៧ក៏ត្រលប់មកខាងក្រោមដើម្បីថតរូបនឹងមករកសុីវ៉ា

"ក្មេងតូចចាំបន្តិចណាពួកបងទៅប្ដូរសម្លៀកបំពាក់សិនចាំបងជូនដើរលេង" ជីន

"បងប្រុស, បងសម្ដែងបានល្អណាស់ថ្ងៃនេះ..." សុីវ៉ា កំពុងអង្គុយក្នុងបន្ទប់រងចាំ

" អឺ... ប្រាកដណាស់" ជេហូប

"ពួកយើងត្រូវទៅសណ្ឋាគារវិញ" យ៉ុងគី

"ពួកបងបានរៀបចំអាហាសម្រាប់ជប់លៀងណា" ជីមីន

"តោះទៅឡានទៅ..." ណាមជុន

---------------

បន្ទាប់ពីញុាំអាហារនឹងជប់លៀងរួចណាមជុននឹងសុីវ៉ាក៏បានលាអ្នករាល់គ្នាដើម្បីចេញមកក្រៅ....

"បងបានកង់មកពីណា? មកដល់ជប៉ុនហើយក៏នៅតែមានកង់ជិះដែរ... បងពិតជាឡូយណាស់ន៎" សុីវ៉ា

"បងប្រាប់ឲ្យអ្នកគ្រប់គ្រងរកឲ្យបង... ប្រហែលរបស់ខាងកម្មវិធីទេដឹង, តោះឆាប់ឡើងមកបងឌុបអូនដើរលេង" ណាមជុន

"ខឹក... ខឹក..."

"អូនមានរឿងអីមែនទេ? ហេតុអីអូនក្អកទៀតហើយ???ត្រជាក់មែនទេ??? ឬក៏ស្ងួតបំពង់ក!!!!" ណាមជុន

"អូនមិនអីទេ, មួយរយៈនេះប្រហែលអូនមិនសូវញុាំទឹកទើបធ្វើឲ្យស្ងួតកបែបនេះ" សុីវ៉ា

"មិនស្រួលខ្លួនប្រាប់បងលឺទេ!!!" ណាមជុន

"ហុឹម... អូនសួរបងមួយសំណួរបានទេ??"

"បាន...សួរមក" ណាមជុន

"បងមិនខឹងអូនទេមែនទេដែលអូនទុកបងចោលអស់២ឆ្នាំហើយក៏ត្រលប់មកវិញទាំងមិនបានប្រាប់បែបនេះ?"

"មិនខឹងទេ, អូនប្រហែលជាមានការរវល់ទើបមិនទាក់ទងមកបងបែបនេះ " ណាមជុនក៏ឈប់កង់ហើយងាកមកញញឹមដាក់មនុស្សដែលខ្លួនស្រលាញ់

"ប្រាប់តាមត្រង់មកណាព្រោះអូនមិនជឿថាបងមិនខឹងទេ, អូនដឹងថាបងតាមដាន IG របស់អូនឃើញរូបអស់នោះហើយហេតុអីបងនៅធ្វើចិត្តត្រជាក់ៗបានបែបនេះ"

"បានបើអូនចង់ដឹងបែបនេះហើយបងនឹងនិយាយតាមការពិតចុះ... តាមពិតបងពិតជាខឹងហើយក៏អន់ចិត្តណាស់ដែលអូនស្រាប់តែបាត់ស្រមោលហើយក៏តែងតែផុសរូបជាមួយមនុស្សប្រុសដទៃបន្ទាប់មកក៏លេចមុខមកនៅខាងមុខអាគារបងធ្វើការហើយមិនរងចាំបងតែបែរជារត់គេចទៅទៀត ប៉ុន្តែពេលនេះបងលែងខឹងហើយព្រោះអូនមកវិញហើយ, មកនៅក្បែរបងម្ដងទៀតហើយ..." ណាមជុន

"បងនិយាយពិតមែនហ៎!!! បងពិតជាមនុស្សប្រុសដែលមានហេតុផលម្នាក់មែន" សុីវ៉ានិយាយហើយក៏ចាប់ឱបណាមជុន

~~~~To be continued~~~~