Leader កំពូលរវល់ [_ចប់_]

Episode 30

ថេយ៉ុងនឹងជីមីនក៏បានដើរចេញទៅរកឡានរបស់ខ្លួនវិញ...

"បងណាមជុននេះអាហាររបស់បង" ជីមីន

"បងមើលរូបនាងទៀតហើយ" ថេយ៉ុង

"នាងញញឹមស្អាតណាស់" ណាមជុន

"ខ្សែកនាងស្អាតណាស់" ជុងគុក

"គឺបងទិញឲ្យនាងនៅថ្ងៃបងសារភាពប្រាប់នាងនោះ... វាជាខ្សែកមួយខ្សែដែមើលទៅគ្មានពីទេ" ណាមជុន

"បងពង្រីកបន្តិចបានទេ??? ខ្ញុំដូចជាបានឃើញវានៅឯណាទេ...." ថេយ៉ុង

"ពិតមែន??? នេះហើយឯងមើលឲ្យច្បាស់ទៅ" ណាមជុន

"ខ្សែកដាំត្បូង៧គ្រាប់ហើយមានពណ៌មាស... ខ្ញុំដូចជាខ្សែកនេះនៅឯណា... អរគឺនៅហាងអាហារមុននេះ... វាជាខ្សែករបស់អ្នកលាងចាននៅហាងនោះ" ថេយ៉ុង

"លាងចាន!!!! មិនអាចទេឯងកុំលេងសើចអីគីមថេយ៉ុង" ជីមីនក៏សើចឡើង

"ថាមិនបាននាងគឺនៅទីនោះ" ណាមជុន

"ចាំខ្ញុំបើកឡានទៅទីនោះ" ជុងគុក

"ហុឹម"

-----------------
#ហាងអាហារ

"ខ្ញុំចង់ម៉ៅហាងនេះទាំងមូល... " ណាមជុន

"ចាស!!! លោកថាមិច???" ម្ចាស់ហាង

"ស្ដាប់មិនបានទេឬ!!!" ណាមជុន

"ចាស... ចាស... បាន... បាន... លោកអញ្ជើញមកអង្គុយទីនេះមក, អឺពួកលោកត្រូវការកម្មង់អ្វីដែរ???" ម្ចាស់ហាង

"ខ្ញុំចង់បានមួយនេះ" ណាមជុន

"ខ្ញុំចង់បានមួយនោះ" ជុងគុក

"ខ្ញុំនឹងគេចង់យកអាមួយនេះ" ជីមីន

"អរពួកយើងមិនញុាំទីនេះទេគឺពួកយើងខ្ចប់អាហារ... ហើយថ្លៃហាងដែលម៉ៅគឺកុំបារម្ភអីខ្ញុំនឹងបង់ពេញថ្លៃ" ថេយ៉ុង

"ចាស... ចាស... ចាំបន្តិច" ម្ចាស់ហាងទៅខាងក្នុងដើម្បីប្រាប់ចុងភៅបាត់មួយសន្ទុះគឺលេចមុខរបស់នាងក្រមុំដែលជាមនុស្សដែលថេយ៉ុងនិយាយមុននេះចេញមកដើម្បីលើកទឹកមកឲ្យអ្នកទាំង៤...

"សូមទោសលោកនេះគឺជាភេសជ្ជះដែលម្ចាស់ហាងរបស់យើងបាន Free ជូនលោក... សូមពិសារចុះ" ណាមជុនក៏ក្រឡេកទៅនាងក្រមុំម្នាក់នោះហើយទឹកភ្នែកមួយដំណក់ក៏បានស្រក់ចុះមក...

"បងកើតអី???" ជីមីនមិនបានចាប់អារម្មណ៍នឹងនាងក្រមុំទេតែបែរជាផ្ដោតលើបងប្រុសរបស់ខ្លួនទៅវិញ

"គឺនាង!!!" ជុងគុក

"មែនហើយគឺនាង..." ថេយ៉ុងនិយាយមិនទាន់ចប់ផងណាមជុនក៏ប្រុងស្ទុះទៅឱបនាងទៅហើយតែក៏ត្រូវឈប់វិញដោយសារត្រូវជុងគុកចាប់ដៃជាប់

"អ្នកនាង... " ថេយ៉ុង

"លោកហៅខ្ញុំមែនទេ???"

"បាទមែនហើយ, ខ្ញុំចង់សួរអ្នកនាងថាអ្នកនាថឈ្មោះអីដែរ" ថេយ៉ុង

"ខ្ញុំមិនមានឈ្មោះទេប៉ុន្តែអ្នករាល់គ្នាបានហៅខ្ញុំថាមូន"

"មូន??? អ្នកនាងចាប់អារម្មណ៍ធ្វើការក្រៅម៉ោងទេ???" ជីមីន

"ការងារក្រៅម៉ោង???"

"បាទ... ពួកយើងត្រូវការអ្នកសំអាតក្រៅម៉ោងម្នាក់... បើអ្នកនាងចាប់អារម្មណ៍អាចទៅទីនេះបានហើយនេះជាលេខទូរស័ព្ទរបស់ពួកខ្ញុំបើអ្នកនាងសម្រេចចិត្តរួចអាចប្រាប់ខ្ញុំបាន" ជីមីន

"ចាស..  ខ្ញុំសុំគិតសិន"

"នេះអាហាររបស់លោក" ម្ចាស់ហាងក៏ដើរមកកាត់

"បាទនេះជាកាតរបស់ខ្ញុំ" ណាមជុន

"ចាសសូមលោកចាំបន្តិច... មូនទៅយកម៉ាសុីនឆូតកាតមក" ម្ចាស់ហាង

"នាងមើលទៅស្អាតណាស់... នាងជាអ្នក Seoul នេះមែនទេអ្នកស្រី?? មើលអៅនាងប្រហែលជានៅរៀនហើយ" ថេយ៉ុង

"អត់ទេនាងមិនមែនជាអ្នក Seoul ទេតែនាងជាក្មេងដែលត្រូវបានគេនាំមកលក់នៅ Seoul ហើយសំណាងនាងក៏រត់មកទីនេះខ្ញុំឃើញនាងគួរឲ្យអាណិតទើបជួលនាងឲ្យមកធ្វើការ" ម្ចាស់ហាង

"នេះអ្នកស្រី"

"ហុឹមឯងទៅធ្ចើការឯងវិញទៅ" ម្ចាស់ហាង

"ចាស"

"មើលទៅនាងគួរឲ្យអាណិតណាស់" ជីមីន

"រួចរាល់ហើយៗនេះជាកាតរបស់លោក..." ម្ចាស់ហាង

"បាទ..." ណាមជុននិយាយហើយក៏ដើរចេញទៅជាមួយប្អូនៗទាំង៣តែអ្នកកម្លោះទាំង៤មិនបានត្រលប់ទៅវិញទេផ្ទុយទៅវិញកំពុងសំងំក្នុងឡានដើម្បីចាំថានាងចេញពីទីនេះនឹងទៅណាបន្ត....

~~~~To be continued~~~~