39
"Good morning, Atty. Fabrejas!" Nakangiting bati saakin ni Yael at ng ilang naroong lawyer sa law firm namin.
Binigyan ko sila ng ngiti at tinanguan. "Good morning din,"
Naramdam ko ang marahang paghawak ni Gideon sa likuran ko at iginiya ako papunta sa ilang pang hindi ko kilalang under ng law firm namin.
I will start working here. Inaayos ko na rin ang pag-alis ko sa dating pinagtatrabahuhan. Maybe one of this days babalik kami ng Manila. Hinayaan ko ding si Gideon na ang may hawak nitong firm dahil kahit papaano ay naging malaki na rin ang ambag n'ya rito.
"This is your office," binuksan ni Gideon ang isang k'warto at ganoon nalang ang pasinghap ko nang mapagtantong iyon ang office ni daddy noon.
"Where is your office?" I asked.
He smiled at me. "Sa kabila,"
"Thank you," I said, smiling. Before walking to my table, I gave him a quick hug.
Hinawakan ko ang lamesang bago at hindi mapigilang mapadapo ang tingin sa titulong naroon.
"Your father used to own the majority of this law company, and you know that, right?" Gideon said something that made me nod and looked at him.
"Hmm, alam kong nasa kanya ang majority ng shares at ang iba pang kasama niyang binuo ang firm ay ito ay mga kamag-anak lang namin. Well, sa lolo ko ito nagsimula. Actually, sa side ng daddy ko halos full of attorney's talaga." My lips curved into a smile.
"And they're all expecting me to follow in their footsteps. They want me to pursue a career in law, para ako raw ang maghandle nito lalo na at walang ibang pwedeng maghandle kasi pare-parehas na silang magreretiro... And then, I told my parents that I want to be a teacher." Muli kong tiningnan ang nameplate.
'Atty. Roxana Imelda Fabrejas'
"And turns out, hindi rin natuloy ang pangarap ko... I'm hoping that now that I'm working in this law business and am a certified attorney, my father will be proud and happy."
"Everyone is amazed and proud of you now, baby... and I was the most proud person who admired you from the very beginning." Nangingiti n'ya pang sabi.
Nangingiti akong suminghal at bahagyang mapatawa sa kanya. "Patagal ng patagal, pa-corny ka nang pa-corny!"
Nailing nang s'ya saakin habang tumatawa rin. Naupo ako sa swivel chair ko. Tumungo naman s'ya sa harapan ng lamesa ko at itinukod ang magkabilang braso sa lamesa upang makatungo saakin ng kaunti.
"Where do you plan to have lunch later?" He asked.
"Naiwan ni Gia 'yung lunch box n'ya kanina, diba? Before magtime ng lunch nila dadalhin ko 'yon doon." Sabi ko pa.
Tumango-tango s'ya. "Sige, dadalhin natin doon mamaya yung lunch n'ya..."
"Sasama ka pa?" Gulat kong tanong na ikinatawa n'ya na naman.
"Of course, doon nalang tayo maglunch. Ayos lang namang pumasok ang magulang sa school nila kapag lunch time. They're elementary students, after all."
Ipinagdikit ko ang labi ko at napatango.
He gave me a peck on my forehead before going to his own office to work, of course.
Hindi mawala ang ngiti sa labi ko. Pakiramdam ko matapos ang mahabang panahon ngayon nalang talaga naging maginhawa ang pakiramdam ko.
Sumadal ako sa swivel chair ko at napahawak sa dibdib. Pinakinggan ko ang tamang bilis ng tibok ng puso ko at animo'y tumatalon-talon pa.
Tommorow is my mom and Miro's death anniversary.
