UZLET

BÖLÜM 37 "ADI UMUT"

~3 Gün Sonra ~

Esma bilmediği , ama bir o kadar da oralı olduğu ikinci memleketinin sokaklarını ilk defa tek başına arşınladı.

Ruhunda bir düğüm gibi taşıdığı anne özlemi ile zihnine kazıdı annesinin bir zamanlar gezdiği her bir köşeyi.

Attığı her adımda , yanında annesinin hayali ile kalabalığa her karışmasında kendini daha çok buraya ait hissetti.

Utanmasa zar zor zapt ettiği kahkalarını atarak oradan oraya zıplayacaktı.

Esma yüzünde ki gülümsemesini genişleterek adımlarını hızlandırdı.
Bugün bu şehir bir kez daha miladı olacak ve çok eskide kalmasa da özlediği günlerin hasretini giderecekti.

Esma çantasının sapını daha da sıkı tutarak Zeyneb'in tarif ettiği binayı bulmaya çalıştı.

Etrafında biraz göz gezdirdiğinde bir kaç adım ileride ona göz kırpan tabelayı gördü.

"Hz. Aişe Kız Kuran Kursu "

Şeker uzatılan bir çocuğun heyecanına eş değer bir heyecanla ayaklarının dolanmasını umursamadan koşar adım kursa doğru gitti.

Esma , kurs binasının bahçesine adımını attığı ilk an banklara oturmuş birbirlerinin ezberini dinleyen kız grubunu gördü.

Gözlerinin önüne Nihal ve kendi halleri gelince derince gülümsedi.
Nasıl da özlemişti o günleri ve deli coş kardeşi Nihal'i.

Esma özlemin verdiği yükü hafifletmek için derince bir nefesi çekti ciğerlerine. Gözlerini kızların üzerinden çekerek binaya adım attı.

O adımlarını bir kaç adım daha takip etti ve en nihayetinde yeni dostu Zeyneb'in güzeller güzeli siması değdi gözlerine.

Zeyneb de Esma'yı gördüğünde adeta koşarak yanına geldi ve selam vererek tereddüt etmeden sıkıca Esma'ya sarıldı.

"Esselamu Aleyküm kardeşim."

Esma , Zeyneb'den yavaşça ayrıldı.

"Ve Aleyküm Selam Verahmetullahi Vebere Katühü."

Zeyneb , Esma'nın koluna girerek onu yönlendirirek sordu.

"İnşAllah zorlanmadın burayı bulurken. "

Esma başını iki yana salladı ve gülümseyerek ,

"Böyle büyük ve şahane bir binayı bulamamak mümkün değil."

Dedi.

Zeyneb'in yüzü minnettar bi gülümseme ile aydınlandı. Ardından yüzünde ani bir endişe belirdi.

"Ayy Esma kusura bakma gelir gelmez seni buraya sürükledim. Aç mısın? Bir şeyler ikram edeyim sana? Ya da istersen kursu gezdireyim..."

Esma Zeyneb'i sakinleştirmek için koluna elini koydu.

"Sakin ol Zeyneb. Aç değilim teşekkür ederim... Ama bir an önce konuşup imzaları atsak daha iyi olacak. Çünkü burada seninle çalışmak için sabırsızlanıyorum."

Dedi. Zeyneb'in yüzünde ki ifade belirgin bir şekilde rahatlamaya döndüğünde Esma gülümseyerek önlerinde durdukları kapıya baktı.

"Zümra Altaş"

Esma Zeyneb'e bir bakış atıp derin bir nefes aldı ve besmele çalarak kapıyı tıklattı.

Bir kaç saniye sonra 'girin' sesini duyduğunda odaya girdiler.