ABİLER SEVMEK İÇİNDİR

7.Bölüm

ABİLER SEVMEK İÇİNDİR

1 Mayıs 2021

•7.Bölüm•

"Ben sana sadece gerçekleri gösterebilirim, ben buyum."

Düzenli nefes alış veriş sesleri odayı doldururken dizlerimin ağrıdığını hissettim. Rüzgar'ın kafasını hafifçe kaldırdım. Ayaklarımı yere basması için zorlarken uyuştuğuna lanet ettim. Zar zor ayakta dururken kafasının altına yastık koydum. Üzerini düzeltip odamdan çıktım.

Odalarına girerken olabildiğince sessiz davrandım. Rüzgar yatağımda yattığı için onun yatağında yatacaktım. Odaya bakarken Okyanus'un yatağının boş olduğunu gördüm. Üzeri açılmış Deniz'in üstünü örttüm. Okyanus'un nerde olduğunu biliyordum.

Ayağımdaki terliklerle yürürken üzerimdeki hırkaya daha çok sarıldım. Kafamı kaldırıp gökyüzüne baktım. Gözlerimin önüne serilen eşsiz yıldızlı manzaraya baktım. Gerçekten güzeldi ve Okyanus neyi sevip sevmeyeceğini çok iyi biliyordu.

Eski kırık dökük minibüsün yanına geldim. Tavanında oturan Okyanus'un gözleri beni buldu. Kaşlarını çatıp kafasını iki yana salladı. Açık cama ellerimi koydum. Patlak tekerleğe ayağımı koyup yukarı baktım. Of çekip elini bana uzattı. Elinden tutup yukarı çıktım, Okyanus beni yukarı boş poşet gibi çekti de denebilir.

Yanına oturdum, beni umursamdan yukarı baktı. Sorularımın cevaplarının onda olmadığını bilerek konuştum, "Okyanus," dedim.

"Dünya," dedi kısık sesiyle.

"Okyanus," dedim neredeyse ağlayacak olmamı umursamdan.

Bana doğru döndü, yanıma yaklaşıp kolunu omzuma attı. Başımı omzuna koydum. "Söyle Dünya, söyle," dedi. "Etrafta sergilediğini değil, gerçekten ne istediğini söyle."

Yutkundum. "Ben sabah yeniden uyanmak istiyorum. Ama bugün ki gibi değil. Babaannem uyandırsın mesela beni, kendim uyanmayım. Deniz şarkı söylesin kalkınca, dolu gözlerle bakmasın bana. Rüzgar yine kızıp, bağırsın, gözleri titremesin. Sen sorumsuzsunuz de, susup uyuma, rezil etmeyin beni de, dizlerin titremesin. Lütfen."

Gözümden düşen tek yaşı sildi. "Bugün," dedi. "Çok az su içtin, ağlarsan vücudun susuz kalır, o yüzden ağlama." Eski halini alınca kendimi dizginledim.

Kafamı hızla salladım. "Susuz kalmamalıyım."

"Yarın akşam söz tüm soruların cevaplarını alacaksın," dedi bir anda. "Ne diyordu Rüzgar? Abi sözü."

Tebessüm ettim. "Abi sözleri bir işime yaramıyor."

Sustuk. Ne o konuştu ne ben. Sessizliğimiz konuştu, anlaştı, sevindi.

"Ne yapacağız," dedim kafamı hafif kaldırarak.

Başını bana doğru eğdi. "En sevdiğin şeyi yap."

Omuz silktim, "Hayal kurmak istemiyorum, Okyanus."

Kafasını göğe kaldırdı. "Yaşantıyı değiştir o zaman, Dünya."

Gözlerimi kapatıp düşündüm. Aklıma ilk hastane odası geldi. Bana taktıkları serumun bitmesini bekliyorduk. Deniz serumu sıkıp duruyordu. Çabuk bitsinde gidelim diye. O sıktıkca ben gülüyordum.