ABİLER SEVMEK İÇİNDİR

10.Bölüm

ABİLER SEVMEK İÇİNDİR

2 Mayıs 2021

•10.Bölüm•

"Ayakta kalmak için nedenler aramış bulduğu ilk nedensiz."

Balkon kapısı açılınca başımı sola çevirdim. Yanıma gelen babamı görünce tableti kapatıp dizimden indirdim. Tableti önümdeki küçük masaya koyarken babam yanıma geldi. Elindeki battaniyeyi üzerimize örtüp beni kolunun altına aldı. Babama yaslanıp yıldızları izlemeye başladım.

"Bu saatte insanlar genelde uyur Düş," dedi babam.

Kıkırdadım. Babamın en sevdiğim huyu, bizim yapmamız gereken şeyleri sakin ve resmi bir dille konuşması. Şahsen bağırmasını sevmiyorum. "Uyku tutmadı," dedim.

Derin bir nefes verdi. "Okyanus, kâbus gördüğünü söyledi."

Sinirle kaşlarımı çattım. Ağzında bakla ıslanmıyordu. "Neden sürekli bizi sana şikayet ediyor. Onun hatalarımızı örtmesi yanımızda olması lazım."

"En doğrusunu yaptığını sende ben de biliyoruz Düş. Üstelik sizin çoğu yaptığınız şeyi benden saklıyor, bir kaç ay sonra öğreniyorum," dedi babam otoriter sesle.

"Okyanus hep aynıydı," diye çıkıştım. "Ona göre hiç hata yapmamalı, dünyanın en uslu çocukları olmalıyız."

"Bir yerde haklı," dedi babam. Omuz silktim. "Şu omuz silkme huyundan ne zaman vazgeçeceksiniz? Hepiniz aynısınız, omuzlarınız çıkacak bir gün."

Gülmemek için dudaklarımı birbirine bastırdım. Babamın en sevmediği şeyler arasında umursamazlık gelir. Omuz silkmek "Bana ne?" anlamına gelir. Babam bundan nefret eder.

"Kızıma küçük bir masal anlatmak istiyorum," dedi babam. Bunun anlamı, konuşmamız gerek, demek.

"Okyanus, yarın konuşacağını söylemişti," dedim babama bakarak.

"Ah," deyip başını geriye yatırdı. "Şu oğlanın ağzında gerçekten bakla ıslanmıyor!" Başını bana çevirip mavi gözleriyle gözlerime baktı. "Hepinizle ayrı konuşmak istiyorum. Hepiniz aynı dilden anlamıyorsunuz, özellikle Rüzgar. Hangi ara bu kadar öfkesine sahip çıkamaz oldu anlamıyorum."

Yıldızlara bakmaya başladım. "Sırf beş yaşında sinirine hakim olamıyor diye kit box'a gönderdin baba. Sinirini ancak bir cansız şeylerden çıkarabiliyor. Gözü sinirlendiği zaman kimseyi görmüyor. Belki de kick boks'a göndermek yerine bir psikolog ile görüştürebilirdin."

"İyi bir baba olmadığımı biliyorum."

"Hayır," dedim derin bir nefes alıp. "Eğer psikolog ile görüşseydi şimdi abim Rüzgar olmazdı. Ben abimi seviyorum ve sen çok iyi bir babasın."

"Eğer," dedi babam. Sesinin tınısını hiç duymamıştım. "Eğer iyi bir baba olsaydım, çocuklarım dağılmaz, birbirine bağlı olurdu."

"Masalın konusu demek bu," dedim mırıldanarak. "Baba, biz birbirimize bağlıyız. Sadece," durma gereği hissettim. Bir kaç saniye sonra devam ettim, "Sadece o bağlar farklı, kimi tozlu, kimi paslanmış, kimi kirli, kimi görünmez, kimi çok güçlü, kimi çok renkli. Sen hep iyiliğimizi istedin, biliyorum, onlarda biliyor. Artık masala başlayabilir miyiz?"