ABİLER SEVMEK İÇİNDİR

24.Bölüm

ABİLER SEVMEK İÇİNDİR

5 Mayıs 2021

•24.Bölüm•

"Annem, kim olduğunu bilmediğim annem kendinden geriye bize çok şey katmış gibi."

Ellerinin arasındaki gerçekleri öğrenebilirim. Belki açıklanmayan hiç bir şey kalmaz. Ben buna hazır mıyım?

Bilmiyorum.

Ne düşünmem ne yapmam gerektiğini de bilmiyorum.

Ben hepsini bir arada tutmak için çabalarken onların hiç bir şey umrunda değil. İnsan kardeşinden nasıl nefret edebilir? Nasıl ona karşı böyleler anlamış değilim.

Göz yaşlarımı silip bulutlu geceye baktım. Yarım saat önce herkes yemeğini yiyip yatmıştı. İlaç içtiğim için oruç tutamıyorum. Herkes odalarına çekildi. Bende odamda yere oturmuş elimdeki defterle camdan dışarı bakıyorum.

Defterin üzerine düşen damla ile aklıma Evren geldi. Nasıl bir kişiliğe sahip anlamış değilim. Mesela saatler önce neden yanıma geldi? Onun için kimim ki ben? Onun hiçbir şeyim.

Neden geldi bilmiyorum ama iyi geldi.

Evren mi iyi geldi yoksa konuşmak mı tam anlamıyla bilmiyorum. Emin olduğum şey iyi hissettiğim.

Eski defterin yüzüne baktım. Hat yazısı ile Asena Mavi'ye Karıştı yazıyordu. Asena Mavi benim daha resmini bile görmediğim annemdi. Bize küçükken asla resmini göstermediler. Büyüdükten sonra babaannem bir kaç kere teklif etti, korktuğum için kabul etmedim.

Annem hakkında tek bildiğim, biz dört aylıkken gittiği. Gitme nedenini sorduğumuzda, anlaşamadıklarını ve boşandıklarını söylediler. Asla deşelemedim. Çünkü insanların ilişkisi bitebilir. Bizide istemeyebilirdi. Sadece saygı duyabilirdim çünkü kimsenin duygularını tam anlamıyla anlayamazdım.

Defterin ilk sayfasını açtım. Kafamı çevirip bulutlara baktım. Bakmalı mıydım?

Derin bir nefes alıp elimi kalbimin üstüne koydum. Bir dakika kadar bekleyip sakinleşmesini bekledim ama o çoktan maraton koşusuna çıkmıştı.

Parmaklarım yırtılmaya yüz tutmuş kapağı kavradı. Yavaşça açtım kapağı. Gece lambasının loş ışığında gözlerimi çekemediğim bir resim karşıladı. Gözlerimi resimden çekmeden ne olduğunu anlamaya çalıştım. Loş turuncu ışıkta ne renk olduğunu anlayamadığım gözlerde gezindi ellerim.

Bir kaç dakika daha baktıktan sonra babam olduğunu anladım. Şu an ki halinden oldukça genç olduğunda gözle görünürdü.

Annem, ilk sayfasını babama ayırmıştı.

Elim köşedeki hat yazısı ile yazılmış "A" ve "M" harflerine kaydı. Parmaklarım harflerin üzerindeyken aklıma Rüzgar geldi. O da çizdiği resimlerin arkasına hat yazısı ile "R" ve "K" yazardı.

Yırtılmamasına özen göstererek sayfayı çevirdim. Güzel bir yazım şekli karşıladı beni. Benim yazım berbattı. İlk cümleyi okudum.

Onun gözleri... Eşsiz bir şey.

Gözler, biz insanların dikkat ettiği yerlerden biri. Devamını korkarak okudum.