ABİLER SEVMEK İÇİNDİR
16 Mayıs 2021
•34.Bölüm•
"O duyguyu yaşamak o kadar güzeldi ki."
Ayrılık, tek bir kelimeye sığabilecek bir şey değildi.
Kavuşmak da, tek bir kelimeye sığabilecek değildi.
Anne karnından çıktığım an ayrılık benim için başlamıştı. Annesinden ayrılan bir kız olmuştum.
"Yaratık!" diye nitelendirilirken, dış görünüşüm daha da felaket olmuştu. O dönem bana vuran en büyük darbe ayrılıktı, abim gitmişti.
Yıllar son kavuştum dediğim an hayatın oyununa geldim. Benim için kavuşmak, ayrılığa eş değerdi.
Ne kadar süre ağladığımı ya da kendimi kaybettiğimi hatırlamıyorum.
Yorgun bedenim gözlerimi açtığında hastane odasında olduğumu kavramıştım. En son geçirdiğim krizide hatırlıyordum. Sonrası yoktu. Göğüsümün sarılı çevresi bana tüm cevapları veriyordu.
Gözlerim oda da dolaşırken Deniz çarpmıştı gözüme. Koltukta ayaklarını karnına çekmiş ağlıyordu. Aklımda binlerce neden geldi geçti.
Bulunduğum oda değişti, sağlıylıydım ama kimseden haber alamıyordum. Deniz geliyor iyi olup olmadığımı sorup gidiyordu. Kimse gelmiyordu yanıma. Canıma tak etmişti en sonunda.
Sordum neden kimse yok diye. Ağladı, gitti.
Bir ayrılık daha beni bulmuştu.
Şimdi ellerim soğuk mezar taşında geziniyor. Ben ne yaptığımı bilmeden saatlerdir yerde oturuyorum. Yer soğuk mu? Evet. Mezar taşı soğuk mu? Evet. Ruhum soğuk mu? Buz gibi.
Sadece bir kere beni uyandırsın istemiştim, yeter sanmıştım.
Yetmiyormuş.
O duyguyu yaşamak o kadar güzeldi ki. Anne şefkatini hissetmek mesela. O sıcacık duygu için her şeyimi verirdim.
Dolan gözlerimi kırpıştırdım, toprağı avucuma alıp sıktım. "Anne," dedim boğuk sesimle. "Daha ben seni öpmemiştim."
Omzuma dokunan el ile tüm iradem yerle bir oldu. Gözlerimden akan yaşlar umrumda olmazken sarıldım, sadece sarıldım. Oda bana sarıldı, elleri saçlarımda gezindi.
Annem saçlarımı hiç sevmemişti.
Daha çok ağladım.
"Tamam," dedi bir adım geri çıkarak. "Annem seni böyle görse üzülmez mi? Annem her zaman 'Benim kızım güçlü olacak' derdi. Ağlamak olur mu?"
Başımı iki yana salladım ama hâlâ ağlıyordum. Ellerini omzuma koyup beni çıkışa yönlendirdi.
Arabanın yanına gelince beni on koltuğa oturtup kendi de sürücü koltuğuna geçti. Eline anahtarı alıp çalıştırdı.
"Toprak..."
"Efendim," dedi yoldan bakışlarını bana çekerek.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ABİLER SEVMEK İÇİNDİR
Teen Fiction2024 yılından yazar tavsiyesi: 15 yaşında bir anlık gazla yazılmış bir kitaptır. İlk paragraftan anlamazsanız okumanız tavsiye edilmez. Tuhaf bir aile, Üç abi, Sonradan ortaya çıkan bir abi daha, Sonradan öğrenilen abinin yanında promosyon olarak bi...
