ABİLER SEVMEK İÇİNDİR

30.Bölüm

ABİLER SEVMEK İÇİNDİR

6 Mayıs 2021

•30.Bölüm•

"Annem ne yaşarsa yaşasın çok güzel gülüyordu."

Rüzgar Karaca'dan

Beynimde canlanan küçük bir çocuk var.

Dışardan bakıldığında agrasif, hırçın, şiddete meyilli.

İçerisi, kimsenin görmediği uysal, masum, sevgi bekleyen.

Beş kişi ile anne karnına belli bir süre paylaşabildik. Erken doğmuştuk ama ne kadar erkense o kadar sağlıylıydık.

7 Mayıs, 17.59'da abim doğru, Okyanus. Ne kadar benden büyük olduğunu takmasam da ağladığım da gerçekleri yüzüme vurarak beni ayakta tutan kişiydi. Bir çok kez düştüğümde beni asla kadırmadı, bana kalkmayı öğretti. Yanında olamam, derdi. Öğrenki kimseye muhtaç olmayasın. Kalkmayı tam öğretemedi sanırım şu an oda düşmüş kalkamıyor.

7 Mayıs, 18.03'da hayatımın başladığı tarih ve dakikalar. Anne sütü beklerken adını dahi bilmediğim bir kadından aldım o besini. Belki de o kadının annem olduğunu anlayıp o kadından da almamışımdır sütü. Süt içmeyen bebeğe mama verirler. Bana da verdiler. Onlardan bir yaş büyük durdum hep. Nedeni yediğim mamaların beni şişirmesi. Dalga geçerlerlerdi benimle. Şişko, patates, domates, yürüyen küre ve daha nicesini duydum. Sinirden kavga ederdim, döverdim de, dayakta yerdim abilerinden. Babam kavgaları kontrol edemediğim sinirimden olduğunu öğrendi. Bir gün bana kum torbası getirdi. Vurmak istiyorsan, buna vur. Kimsenin canını istediğin gibi yakamazsın, dedi. Dalga geçiyorlar! Alaya alıyorlar beni, dedim. O zaman, dedi. Büyüdüğünde büyük bir adam ol, dedi. Büyüdüm sayılmam. Şimdi koca cüssemin minik bebek kadar olmasını istiyorum.

7 Mayıs, 18.07 neşemiz oldu. Deniz açık mavi gözlerini açtı. Kimseyi takmayan, aklına ne gelirse onu yapan, gülümsemesinin onu ayakta tuttuğuna inanan, dans dediği saçma hareketleri yaparken bile mutluluğu hedef alan, mavi gözleri anında dolan, her daim umudu yüreğinde taşıyan biriydi. Deniz bana gülmem gerektiğini söylerdi. O da gülmeyi unuttu her halde, tebessüm bile edemiyor.

7 Mayıs, 18.10 özlemin yeri. Korktuğum da gözlerim titrerdi. O gün geldiğinde gözlerim titrerdi. Korktum, yine bize bir şey söylemeden gitmesinden korktum. Her gece yatmadan önce son duam; geri gelmesiydi. Kabul olmayacağını bile bile her gece dua ederdim. Geceleri uyumazken sırf duam kabul olsun diye uyurdum. Bir seneden sonra geceye de küstüm. Kabul olmadığını görmek, geri gelmeyeceğini bilmek acı veriyordu. İlk kez gecelerden nefret ettim; babaannemin annen gelmeyecek, dediği gece. Tekrar nefret ettim geceden; duamın asla gerçekleşmeyeceğini anladığımda. Duam fazlasıyla gerçekleşti, yanında annemle geldi ama özlem sanki hiç bitmemiş gibi.

7 Mayıs, 18.15 değerlim, kız kardeşim. Annemi görmesem tanıdığım en güzel kadın diyeceğim kişiydi kız kardeşim. Ne olursa olsun yanımda olurdu. En kötü hissettiğim anlarda yanıma gelirdi, sanki hissetmiş gibi. Geceleri uyumadığım da zorla yatağına götürürdü. Saçlarıyla oynar onu uyuturdum. Sonra kardeşimin ne kadar güzel olduğunu düşünürdüm. Elindeki kusur ya da yüzündeki yara izi onun güzelliğini örtemez. Benim kardeşimin kalbi güzeldi. Güzel kalbi şimdi ona yetmiyor, onu yarı yolda bırakıyor.