ABİLER SEVMEK İÇİNDİR

31.Bölüm

ABİLER SEVMEK İÇİNDİR

7 Mayıs 2021

•31.Bölüm•

"Sana verilen kalbi iyiliğin ile kavra güzel kız."

Dün gece geçirdiğim krizden kalan ağrılarımla gözümü açtım. Kriz geçireceğimi biliyordum, dördüncü evrede de olduğumu da biliyordum. Bu kadar çabuk olmasını bende doktorda beklemiyordu. Sanırım kalbim benden gitmek için can atıyor.

Yanı başımda gördüğüm kadınla kaşlarımı çattım. Kim olduğunu bilmediğim kadın dolu gözleriyle kocaman gülümsedi.

"Günaydın güzel kız," dedi ela gözlerinden bir damla düşerken.

İçimi bilmediğim bir his kaplarken yutkundum. "Ağlamayın," dedim.

Titreyen eliyle göz yaşını sildi. Öksürmeye başladığında masada ki su dolu bardağı alıp uzattım. Tebessüm ederek aldı ve bir yudum aldı. Bardağı titreyen ellerinin arasına aldı. Üzerindeki hastane kıyafetine baktım.

"Sanırım, hastasınız?" dedim.

Başını olumlu anlamda salladı. "Evet," dedi boğuk sesiyle. "Kanser hastasıyım. Hem ilik kanseri hemde akciğer kanseriyim. Doktorlar fazla bir zamanım kalmadığını söylüyorlar."

"Öyle demeyin lütfen," deyip doğruldum ve bir elini ellerimin içine aldım. "Kimin ne kadar yaşayacağını Allah'tan başka kimse bilemez. İnsan oğluna bir ömür biçilmiştir, herkesin kavuşacağı yer topraktır. Sadece hangi bahaneyle gideceğimiz belli değil."

Elimin birini çekip kalbimin üstüne koydum. "Bakın bende hastayım. Abilerim var dört tane. Beni çok seven dört abim. Babam var. Ve birde hayatını kurtarmak istediğim annem var. Eminim sizi de sevenler vardır. Hem daha çok gençsiniz. Daha torunlarınızı görürsünüz. Dedem evlat ağaçtır, der. Torunda ağacın meyvesi. Daha ağacın meyvesini görmeden Allah'tan ümidi kesmek olur mu hiç?"

Tebessüm etti kadın. "Dışarda bekleyen yakışıklılar mı abilerin?" Zar zor konuşan kadının ağzından çıkan her kelime neden kalbime yük koyuyordu?

Başımı olumlu anlamda salladım. "Evet, yanımdan normalde ayrılmazlardı. Sırayla nöbet tutarlar falan."

Güldü kadın zorla. Nedenini bilmeden kadının gülüşünde kaldım. "Ama dışarda beş kişi vardı. Dört abim var dememiş miydin?"

Kaşlarımı çattım. "Evren mi? O Toprak'ın arkadaşı bir kaç gündür bize kalıyor."

"Sadece," dedi öksürdü. "Abinin arkadaşı mı senin için?"

Yanaklarım kızarırken dudaklarımı kemirdim. "Yani," dedim kekeleyerek. "Sadece abimin arkadaşı, daha ne olabilir ki?"

Kadın masanın üzerindeki defteri gösterdi. "Ben Evren'in manevî teyzesiyim. O defteri annesine bile okutturmadı. Ama senin yanında duruyor. Bence onun için sadece arkadaşının kardeşi değilsin."

Kadının Evren'in teyzesi olduğuna şaşırmama kalmadan birde tek benim okuduğuma şaşırmıştım.

"Yok canım," dedim. "Tek ben okumamışımdır."