ABİLER SEVMEK İÇİNDİR

9.Bölüm

ABİLER SEVMEK İÇİNDİR

2 Mart 2021

•9.Bölüm•

"Gleşmeyecek hayalleri kuran o çocukları hatırlamak istemiyorum."

Soğuk, hava çok soğuk. Esen rüzgar titrememi sağlıyor. Üzerimde ki sarı hırkaya sarılıyorum. Ellerimi kollarıma dolamış ısınmak için hareket ettiriyorum. Dişlerim birbirine değip ses çıkarıyor, çenem titriyor. Bacaklarımı birbirine bastırıp sürtüyorum. Kısa saçlarım yüzüme değiyor.

Etrafıma bakıyorum, köydeki evin balkonundayım, tam köşede merdivenlerin başında bekliyorum. Sanki terkrar yaşıyorum her şeyi, sanki tekrardan yıkılıp, ayağa kalkmayı bekliyorum.

Yukarı kaldırıyorum başımı, hava kapalı, siyah bulutlar kaplamış etrafı. Güneş arıyorum ama bulamıyorum. Işık yok, parlayan yuvarlak güneş yok, beni ısıtacak kimse yok. Gece olmuştur, diyorum. Yıldız arıyorum bulutlu gökyüzünde. Küçük parıltı bile bulamıyorum, korkuyorum çünkü ışık yoksa karanlık vardır. Karanlıktan korkuyorum. Beni içine alır diye korkuyorum.

Ses geliyor, takırtı sesi. Sesin geldiği yöne, sola çeviriyorum başımı. Posta kutusuna bakıyorum, yarım açık kalmış kapağı esen rüzgarda çarpıyor ve ses çıkarıyor. Tüylerim diken diken oluyor, kalbim kasılıyor.

Sağ tarafa çevirdim başımı. Deniz'i gördüm. Üzerinde benimkinin mavisi olan hırkasını gördüm. Dirseklerini diz kapaklarına koymuştu. Gözlerini kısmış bir yere bakıyordu. Yüzünü avuçlarına almıştı. Serçe parmağına dolanmış mavi kurdele dikkatimi çekti. Bakışlarım ayağına indi, topuğu üzerine çeviriyordu. Bir şeyle ters gidiyordu.

Seslenmye çalıştım, sesim çıkmadı. Ağzımı açtım, bağırdım, boğazım acıdı ama sesim çıkmadı. Sinirle başımı önüme çevirdim. Kahverengi gözleri gördüm. Titreyen göz bebeklerini hissettim. Anlına düşen saçları rüzgarda savruldu. Çenesi titredi. Üzerindeki kahverengi hırkayı çekip çıkardı. Yere, ayaklarımızın dibine attı. Gözlerimin içine baktı, hırkayı sağ ayağı ile ezdi. Elini titreyen çeneme koydu, kaldırdı başımı. Gözleri titriyor bir o kadar da güçlü bakıyordu. Omzunu dikleştirdi, titreyen gözlerini kapattı, aldığı derin nefesleri duydum, ruhuma işledi unutmamam için. Gözlerini açtı. Gözlerindeki gücü gördüm. Gözlerindeki ne olursa olsun hayata tutunmam gerektiğini söyleyen inancını gördüm. Yaslanacağım bir sırt olduğunu gördüm, yalnız olmadığımı gördüm. Gözlerinden yıkılmamayı gördüm, öğrendim. Ama uygulumaya asla geçiremedim.

Bana son kez bakıp gitti. Kayboldu bir anda, yerdeki hırka aynı yerindeydi. Hırkaya baktım. Esen şiddeti rüzgarın esintisi, kulaklarımda uğuldadı. Başımı kaldırım, köşedeki eski minibüsü gördüm. Üzerinde oturup ayaklarını sallandırmış Okyanus'u gördüm. Yanında mavi hırkası vardı, sağ eli hırkayı kavramıştı sol eliyle de minibüsün köşesini. Başını yukarı kaldırmış bakıyordu. Dudağını kemiriyordu. Ayaklarını aşağı saldırırken birbirlerine vuruyordu. Saçları arkaya doğru savruluyor yüzünde yer kaplamıyordu.

Avlunun giriş kapısına baktım. Siyah bir araba vardı. Babam oradaydı, elinde bavul vardı. Arabanın camından içeri bakıyordu, arabanın camından beyaz bir şey düştü. Tavşandı. Babam ağır hareketlerle yerden tavşanı aldı ve uzattı. Çıkan küçük el tavşanı alıp tekrardan arabanın içine girdi. Babam bavulu arabanın bagajına koydu. Araba hareket etti, görüş alanımdan çıktı.