ABİLER SEVMEK İÇİNDİR

12.Bölüm

ABİLER SEVMEK İÇİNDİR

2 Mayıs 2021

•12.Bölüm•

"Hatalarımızdan birbirimize sığındık, ama bizler yurt olamayacak kadar küçüktük."

Bu bölümü nnurhayattt' a ithaf ediyorum : )

Hayatım boyunca hiç bir şey başaramadım. Akademik hayatım tam her zaman kötü gitti. Derslerinde başarılı bir öğrenci değilim. Çok iyi hatırlıyorum, ilkokulda toplantı sonrası öğretmen babama uslu olmadığımı söylemişti. "Uslu duran herkes eziliyor," diyemedim. Becerim de yok. İşe yaramazın önde gideniydim, hâlâ da öyleyim.

Öylece yere bakıyorum çünkü ne yapacağımı bilmiyorum. Elimden bir şey gelmeyeceği gerçeği ile yanıp tutuşuyorum. Benden büyükler, ben onlardan her açıdan küçüğüm. Hiç sorumluluklarımdan kaçmak istemedim. Şu an istiyorum. Daha önce olsaydı elimden bir şey gelmese de onları sakinleştirmeye çalışırdım. Şimdi, tamda şu an, istemiyorum.

Koştum çıktım. Ön bahçeye dolandım. Korktuğum için tek başıma belki çıkamazdım ama korkumu bile umursamadan minibüsün üstüne çıktım. En orta yerine oturdum, ayaklarımı kendime çektim, kafamı kaldırdım. Yukarı da olan yıldızlara baktım. Siyah geceyi süslerken milyonlarca aşk için sembol olan yıldızlara baktım. Parlarken milyonlarca insana umut olan yıldızlara baktım. Onlar kadar yalnız ve sevilmek istedim.

Yalnız insanlar sevilebilir mi? Sanmıyorum...

Hiç yok olmak istediniz mi? İşe yaramaz olduğunuzu hissettiniz mi? Olgun olduğunuz hâlde sizden büyüklerle uğraştınız mı? Umursanmadığınız oldu mu? Arada kaldınız mı? Oksijen mi, karbondioksit mi? İkiside önemli Dünya için, ikisi de gerekli. Her hangi biri olmasa düzen bozulur ve ben fazlasıyla arada kaldım.

Gözlerimi kapattım. Normal bir hayat yaşamak istedim. Mesela benden üç yaş küçük erkek kardeşim ve bir abim olabilirdi. Ablamda olurdu belki. Memur bir ailenin çocuğu olabilirdim. Annem her sabah çok uyuduğum için kızarak uyandırabilirdi. Babam derslerim için beni her sabah kahvaltıda uyarabilirdi. Kardeşlerimle kavga edebilirdim. Her şey farklı olurdu.

Sesler geldi, açmadım gözümü. Sesler arttı, iki yanımda da haretlilik oldu. Oturduğum demirden sesler geldi, gıcırdatma sesleri. Ensemde soğuk el hissettim. Tüylerim diken diken olurken gözlerimi açtım. Ensemdeki el başımı sola yatırdı. Biliyorum bu omuzu. Omzuma bir baş yerleşti, biliyordum bu sırnaşmayı. Başımın üstünden öptü, biliyordum bu özür öpücüğünü.

Bir şey demeden boş boş bakmaya başladım. Nefes seslerimiz geceye karıştı.

"Özür dileriz," dedi bir süre geçtikten sonra Okyanus. Cevap vermek istemediğim için sustum.

"Salak gibi kendi derdimize düştük," dedi Deniz benim cevap vermeyeceğimi anlayıp. Sustum çünkü konuşmak istemiyorum.

"Herkes kendi derdine düştü ve seni unuttuk," dedi Okyanus, sessizliğimi korudum.

"Üstelik sen en çok beni seviyordun," dedi Deniz gülmem için. Gülmek istemiyorum.

"Susma," dedi Okyanus. "Sen sustukça daha kötü oluyorum."

"Çukur kıçlı," diye söylendi Deniz. "Çukur kıçlı kötü oluyormuş, biz çok mükemmel hissediyoruz zaten." Elini sırtıma atıp sarıldı. "Yapma be Düş, yapma be Fare, üzme bizi."