Babysitting the Billionaire

Kabanata 28

Kabanata 28

Ilang taon na ang lumipas. Ako iyong nang-iwan peroako ang luhaan. Pero nakakahinga pa naman. Lumalaban pa naman. Sa katunayan,moved on na ako at may bago na uling lovelife. Ay, old na pala ito. Nagcomebacklang. Ito iyong dati kong boyfriend na ipinangako ko sa sarili ko na hindi kona babalikan, pero ito at binalikan ko. Hindi sana siya ang gusto kong mulingmakasama, pero no choice ako kundi pakisamahan siya. Para sa pamilya, para sapagmu-move on at para sa ekonomiya, kahit isinuka ko na noon, nilunok ko ulitngayon

Napabuntong-hininga ako sa aking kinauupuan. Kaysa magmuni-muni, ito na lang na nasa harapan ko ngayon ang aking pagdidiskitahan. Hmn, not bad. Itsura palang kasi nitong nasaa harapan ko, katakam-takam na. Ang laki naman kasi nito at ang taba. Ang bango pa ng amoy.

Ano kayang klaseng hotdog ito?

Mayroon kaya nito sa palengke? Malamang may "Jumbo" sa pangalan nito.

Marahil ay nagkamali ang gumawa nito dahil hindi normal ang size nito. Pihadong busog na naman ako once na maubos ko ito. Nagugutom na kasi ako dahil kanina pa ako dito sa restaurant pero wala pa rin ang boyfriend ko. Ang walanghiyang iyon, lagi na lang akong pinaghihintay sa tuwing magkikita kami. Ngunit sa lahat, ito na yata ang pinakamatagal. Mantakin ba namang tatlong oras na yatang namamanhid ang puwet ko rito sa aking kinauupuan.

"Okay lang 'yan, Rosenda. Minsan lang naman kayo magkita ni Paolo. Isa pa, wala kang karapatang mahighblood sa kanya. Tambak ang utang mo sa kanya, remember?" parang tangang kausap ko sa sarili ko.

Pero kung alam ko lang talaga na mali-late nang bongga si Paolo, sana ay nagpalate na lang din ako. Sana tumulong na lang muna ako kay Mama sa paglalaba. Hindi naman kasi maasahan ngayon ang kapatid kong pangalawa na si Ruby, dahil bumalik na naman ang hika niya nong magback to school siya. Ang bunso naman naming si Dangdang ay galing lang sa lagnat. Nilagnat sa thesis.

Akma na ulit akong susubo sa hotdog nang matanaw ko sa mirror wall si Paolo. Sa wakas, dumating na rin siya. Kaiibis niya lang ng kanyang kotse at diretso ang tungo niya sa entrance ng kinaroroonan kong resto.

Padabog siyang pumasok sa glassdoor at diretso agad ang mga hakbang na pumunta sa table ko. Nginitian ko siya pero simangot ang isinukli niya sa akin. 

"Damn it, Rosenda! Bakit naiwala mo na naman?!" Namumula ang buong mukha niya. At sa lakas ng boses niya ay alam ko na agad ang dahilan ng ikinagagalit niya.

"A-ano kasi, Paolo..."

"Anong ano kasi? Lahat na lang ba ng ibibigay ko sa 'yo, iwawala mo?!" Inihampas niya ang mga palad niya sa mesa. "Umamin ka nga, nawala ba talaga o isinangla mo?!"

Napatingin ako sa paligid, pinagtitinginan kami ng ibang diners. Maging ang mga waiter ay napatingin sa amin dahil sa lakas ng boses niya. But knowing Paolo, kapag galit, hindi niya alintana ang mga tao sa kanyang paligid. Maging sino pa man ang mga 'yan.

Hindi ko naman isinangla. Talagang nawala lang iyon dahil hindi ko namalayang nahulog iyon mula sa daliri ko. Maluwag kasi iyong singsing tapos lalo pang lumuwag dahil namayat din ako. Saka kahit naman isangla ko iyon, hindi rin naman tatanggapin sa pawnshop iyon dahil sa normal na silver lang iyong singsing na bigay niya sa akin. Gusto ko sanang mangatwiran sa kanya ang kaso ayaw na ayaw niya kapag sinasagot ko siya.