The reunion

Η άτυχη οικογένεια

Θυμάμαι πριν πέντε χρόνια... Όταν ανακοινώθηκε ότι η βίλα του Έλληνα επιχειρηματία Αλεξάνδρου Μάρκου ο οποίος απεβίωσε πριν πολλα χρόνια για να σώσει την κόρη του... Αποφασίστηκε από την εγγονή του να γίνει ορφανοτροφείο όλοι στην γειτονιά είχαν αναστατωθει.

Ένα ορφανοτροφείο σε μια γειτονιά πλουσίων?

Θεέ μου σκάνδαλο.

Όλοι αυτό έλεγαν.

Εμένα και την οικογένεια μου δεν μας ενδιέφερε βέβαια.... Αλλά όλοι οι υπόλοιποι είχαν αναστατωθει.

Και πολυ ακόμα είναι ενοχλημένοι με αυτό.

Για εμένα και πάλι είναι ότι καλύτερο μου έχει συμβεί.

Γιατί αν δεν είχε γίνει αυτή η βίλα ορφανοτροφείο... Δεν θα είχα γνωρίσει ποτέ μου εκείνη.

Την Τσέλσι.

Το πιο γλυκό όμορφο έξυπνο και αστείο κορίτσι που υπάρχει.

Εκείνη την κουκλα με τα πανέμορφα γαλάζια μάτια.

Έχω βγει έξω από το σπίτι μου και σχεδόν τρέχοντας πηγαίνω προς το ορφανοτροφείο.

Πηγαίνω προς την πίσω μεριά του ορφανοτροφείου και αρχίζω να σκαρφαλωνω τα κάγκελα περνάω στην απέναντι μεριά πηδάω στο προαυλιο και πηγαίνω προς την πόρτα της κουζίνας.

Έχουμε κανονίσει να αφήσει την πόρτα ανοιχτεί και μπαίνω μέσα στο ορφανοτροφείο.

Συνεχίζω και πηγαίνω προς το δωμάτιο της και μόλις μπω μέσα την βλέπω να με κοιτάζει ενθουσιασμένη.

"Τεντ μου!" Φωνάζει και αμέσως τρέχει κοντά μας με αγκαλιάζει και το ίδιο κάνω και εγώ.

"Μην φωνάζεις αγαπούλα μου. Θα μας ακούσουν οι επιστάτριες και θα με πετάξουν από το μπαλκόνι. Επίσης μην με λες Τεντ. Δεν είμαι δολοφόνος ουτε αρκουδάκι." Της λέω και γελώντας με φιλάει.

"Σε αγαπάω." Μου λέει και χαμογελάω.

"Και εγώ μωρό μου." Του λέω και με φιλάει ξανά.

"Λοιπόν που θελεις να πάμε απόψε?" Την ρωτάω και την βλέπω να το σκέφτεται.

"Μμμμ... Αύριο ανοίγουν τα σχολεία. Άρα πρέπει να ξυπνήσω νωρίς. Όποτε να πάμε μαζί κάπου κοντά." Μου λέει και την φιλάω ξανά.

"Θέλεις να πάμε στο πάρκο απέναντι να πάρουμε παγωτό και να κάτσουμε εκεί θα δουμε τα αστέρια?" Της προτείνω και με κοιτάζει ενθουσιασμένη στα μάτια.