The reunion

Λάθος της?

"Πάνε περίπου δέκα μέρες από την μέρα που πέθανες. Και εγώ έχω σταματήσει να κλαίω." Λέω στον πατέρα μου ενώ εγώ κάθομαι πάνω στον τάφο του.

"Νιώθω ότι σε προδίδω. Επειδή σήμερα θα βγω να διασκεδάσω. Κάτι που το έχω πολυ ανάγκη." Του λέω και τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα.

"Αλλά θυμάμαι αυτό που μου έλεγες πάντα. Ότι η ζωή συνεχίζεται. Και ότι εμείς θα πρέπει να την κάνουμε όσο δυνατόν πιο όμορφη γίνεται." Του λέω και στο τέλος χαμογελάω λιγάκι πικρά.

"Όποτε αν σε προδίδω μια φορά σήμερα που θα βγω να διασκεδάσω... Αν δεν το κάνω θα είναι σαν να σε προδίδω εκατό φορές." Συνεχίζω να του λέω και κοιτάζω την φωτογραφία του στο μνήμα.

Ήταν τόσο καλός...

Ο καλυτερος μπαμπάς που έχει υπάρξει ποτέ...

"Είμαι στεναχωρημένη μπαμπά μου. Είμαι πολυ στεναχωρημένη." Του λέω ενώ θα δάκρυα μου εχουν αρχίσει να μουσκεύουν τα μαγουλα μου.

"Γιατί εσυ δεν είσαι πια εδώ. Και δεν έρχεσαι ουτε στο όνειρο μου. Να μου πεις ότι είσαι καλά. Ότι πλέον είσαι ένας άγγελος και με προσέχεις από εκεί ψιλά. Να μου πεις έστω ότι με αγαπάς." Του λέω και ξεσπαω σε ακόμα πιο δυνατό κλάμα ενώ πέφτω πάνω στο μνήμα του.

"Εγώ όμως σε αγαπάω! Σε αγαπάω μπαμπά μου! Και δεν θα σε αφήσω ποτέ! Ουτε θα πιστέψω όλα αυτά τα ψέματα που λένε για εσένα! Είσαι ο μπαμπάς μου και σε λατρευω! Και ας μην εισαι εδώ! Εγώ σε αγαπάω!" Φωνάζω κλαίγοντας.

Συνεχίζω να κλαίω μέχρι να ξεσπασω.

Έστω και για σήμερα να ξεσπασω.

Από την μια νιώθω απαίσια με το να βγω να διασκεδάσω με την Τσέλσι τον Τεντ τον Μπραντ την Εσμά και την Γιασμίν...

Από την άλλη όμως... Θέλω να βγω μαζί τους...

Θέλω να διασκεδάσω και να περάσω όμορφα...

Και ας ξέρω ότι ο Σον θα θυμώσει.

Θα γίνει έξαλλος αν μάθει ότι θα βγω με παιδιά της ηλικίας μου και με αγόρια μάλιστα και θα πάω σε κλαμπ.

Αλλά δεν θα το μάθει.

Πως να το μάθει δηλαδή?

Αφου εγώ δεν θα του το πω.

Και η νταντά Ντόνα δεν θα το μάθει.

Γιατί εκείνη θεωρεί ότι είμαι πολυ μικρή για να πηγαίνω σε τέτοια μέρη και να πίνω.