The reunion

Πως τα φέρνει η μοίρα

Gabriella's POV

Είμαι χαζή...

Είμαι ηλίθια...

Βασικά είμαι μια χαζη ηλίθια και όλα τα άσχημα μαζί.

Πως μπόρεσα να το πιστέψω?

Πως μπόρεσα να πιστέψω ότι ο Τεντ ήθελε να γίνει φίλος μου?

Εννοώ είμαι η Γκαμπριέλα Ολίβια Μπένετ...

Η θετή κόρη του Αλφόνσο Μπένετ.

Του ανθρώπου που άδικων έχουν χρεώσει απαγωγές βιασμουε και βασανιστήρια παιδιών.

Σιγά μην ήθελε να γίνει φίλος μου.

Αυτός η οποιαδήποτε άλλος...

Σκουπίζω τα δάκρυα από τα μάτια μου και σηκώνομαι από το παγκάκι του πάρκου.

Είναι τέσσερις η ώρα.

Η Κάντυ θα έχει γυρίσει από το σχολείο.

Θα πάω στο Ίδρυμα να παίξω μαζί της...

Τα μαθήματα του σχολείου θα τα κανω άλλη στιγμή.

Έτσι και αλλιώς τα είχα ξανά κάνει με τους ιδιωτικουσ μου δασκάλους... Πριν δυο χρόνια αν θυμάμαι καλά.

Περπατάω προς το ορφανοτροφείο προσπαθώντας να μην βάλω τα κλάματα.

Δεν αξίζει να κλάψω.

Δεν αξίζει.

Δεν αξίζει.

Ο μπαμπάς μου μου έλεγε ότι τα μόνα δάκρυα ποη αξίζουν να βγουν από τα μάτια μου είναι αυτά τησ χαράς.

Δεν του άρεσε να με βλέπει να κλαίω.

Για αυτό και δεν μου χάλαγε χατήρι...

Φοβόταν ότι θα κλάψω...

Μπαίνω μέσα στο ορφανοτροφείο και πάω προς το δωμάτιο μου το οποίο είναι άδειο...

Η Ελίνα λογικά θα είναι στην βιβλιοθήκη και θα διαβάζει...

Η Τσέλσι φυσικά θα είναι με τον Τεντ...

Και δεν τους παρεξηγώ.

Είναι μαζί.

Είναι ζευγάρι.

Ερωτευμένοι.

Απλά ο Τεντ θα μπορουσε να μην παίξει μαζί μου...

Να μην μου εδινε την ελπίδα ότι θα αποκτήσω έναν φίλο...

Κάθομαι στο κρεβάτι μου και παίρνω το μαξιλάρι μου αγκαλιά.

Θέλω μια αγκαλίτσα αλλά ο μπαμπάς μου δεν είναι εδώ...

Όπως δεν είναι και η Κάντυ.