Gabriella's POV
Κάτι τέτοιες στιγμές μισώ το ότι έμαθα την αλήθεια και δεν συνεχίζω να ζω στον κόσμο μου.
Θέλω να τον δείρω.
Θέλω να τον χτυπήσω.
Θέλω να πάρω το κεφάλι του Τεντ και αρχίσω να το κοπανάω μέχρι να σπάσει και να ανοίξει στα δυο σαν καρπουζι.
Αυτή την στιγμη εγώ ο Τεντ και ο Μπράντ είμαστε στο αμάξι και πηγαίνουμε από το νοσοκομείο στο σπίτι μας.
Και εγώ και ο Μπραντ νιώθουμε αμήχανα.
Οχι μονο δεν έχουμε ανταλλάξει κουβέντα αλλά ουτε στα μάτια δεν κοιταζόμαστε.
Ντρέπομαι.
Ντρέπομαι πολύ.
Εξαιτίας μου ο Μπραντ παραλίγο να πεθάνει.
Και... Και ξέρω τόσα πράγματα.
Ξέρω τόσα πολλά πράγματα για εκείνον την Κάντυ μου και την μαμά του...
Και δεν μιλάω.
Δεν μιλάω.
Είμαι κακιά.
Είμαι κακός άνθρωπος.
Δεν του έχω μιλήσει.
Δεν του έχω πει τίποτα...
Όπως δεν έχω πει τίποτα και στην αστυνομία.
Για να συλλάβουν όλους όσους έκαναν κακό και στον Τεντ και στην μαμά μου και στον Μπραντ και στην μαμα του Μπραντ.
Αλλά κυρίως όλους όσους ευθύνονται για τον θάνατο της Κάντυ μου.
Δεν μιλάω για φοβάμαι.
Φοβάμαι ότι θα χάσω πάλι την οικογένεια μου.
Και τελικά θα καταλήξω μόνη μου...
Θα μείνω μόνη μου...
Ξανά...
"Φτάσαμε..." Ακουω τον Τεντ να λέει και αμέσως σηκώνω το κεφάλι μου από το παράθυρο που είχα ακουμπήσει και τότε βλέπω ότι όντως έχουμε φτάσει έξω από το σπίτι μας.
"Μπραντ πως νιώθεις?" Τον ρωτάει ο Τεντ και εκείνος σηκώνεται λιγάκι από τα καθίσματα που είχε ξαπλώσει.
"Καλά είμαι μην ανησυχείς. Σε δέκα μέρες θα τρέχω μαραθώνιο." Λέει και χαμογελάω.
Τουλάχιστον είναι καλά.
Εντάξει αδυνάτισε ο καημένος μου αυτές τις μέρες που ήταν σε κώμα στο νοσοκομείο... Και που συνήλθε δηλαδή τόσες μέρες δεν έτρωγε σχεδόν καθόλου...
