Μερικές μέρες μετά...
Gabriella's POV
"Γκαμπριέλα αυτό θα φορέσεις?" Με ρωτάει έκπληκτος ο Τεντ καθώς μπαίνει μέσα στο δωμάτιο μου και γυρνάω και τον κοιτάζω.
"Ναι γιατί τι έχει?" Ρωτάω καθώς φοραω στα αυτιά μου δυο μεγάλους κρίκους με στρασάκια πάνω.
"Έχει πολλά στρασάκια... Διαμαντάκια... Και δεν εχει υφασμα ουτε στο στήθος ούτε... Στα πόδια... Πουθενά." Μου λέει κοιτάζοντας με από πάνω έως κάτω και τον κοιτάζω με poker face.
"Είναι ένα φόρεμα που μου έστειλε η νονά μου από την Ιταλία." Του λέω και με κοιτάζει με απορία.
"Ποια ειναι η νονά σου?" Με ρωτάει και καθαρίζω τον λαιμό μου.
"Δεν σας εχω πει ε?" Τον ρωτάω χωρίς να του απαντήσω και εκείνος με πλησιάζει.
"Είχες πει ότι την λένε Ντονατελα. Αυτό μόνο." Μου απαντάει εκείνος.
"Και είναι σχεδιάστρια μόδας." Του λέω και με κοιτάζει έκπληκτος.
"Η νονά σου είναι η Ντονατελα Βερσάτσε?" Με ρωτάει έκπληκτος.
"Δεν φαίνεται?" Τον ρωτάω δείχνοντας του το φόρεμα μου ως απάντηση.
"Δηλαδή... Οοοο και εμένα με βάφτισε μια άκυρη μαία επειδή η μαμά μας δεν είχε φίλους και... Συγγενείς που τους μιλούσε." Γκρινιάζει ο Τεντ και γελάω λιγάκι.
"Είχε κάποια... Πάρε δώσε με τον μπαμπά μου... Με είχε δει που ήμουν... Μικρουλα ομορφούλα... Και γενικά υπερβολικά χαριτωμένο μωράκι... Και ήθελε να γίνει η νονά μου." Του εξηγώ και εκείνος μένει λιγάκι και κοιτάζει το κενό.
Ναι...
Κατάλαβα ότι δεν έπρεπε να μιλήσω για αυτό.
Και όχι επειδή η Τσέλσι πριν λίγες μέρες νομίζαμε ότι επέβαλε.
Το μωράκι μας... Ο μικρός μας Τσάρλι είναι καλά.
Απλα η Τσέλσι είχε μια αιμορραγία που προκλήθηκε από το άγχος της αλλά και επειδή έκανε κακή διατροφή.
Τώρα και εκείνη και το παιδάκι μας είναι καλά.
Απλά η Τσέλσι πρέπει να ξεκουραστεί.
Για αυτό και με τον Τεντ νοικιασαν ένα καινούργιο σπίτι όχι πολυ μακριά από το δικό μας το οποίο σπίτι δεν έχει σκάλες για να ανεβαινει και να κατεβαίνει όλη την ώρα αλλά και να μπορεί να μετακινείται και εύκολα.
Ο λόγος που ο Τεντ ταράχτηκε... Είναι επειδή μίλησα για τα παιδικά μου χρονια.
Δεν έχω μιλήσει για κανέναν για το πως έζησα... Το πως μεγάλωσα...
