The reunion

She is a princess or a bitch?

Gabriella's POV
Εφτα χρόνια πριν.

"Πάμε αλογάκι! Πάμε!" Φωνάζω ενθουσιασμένη στο αλογάκι μπαμπά και εκείνος συνεχίζει να κόβει βόλτες σε όλο το σαλόνι με ένα πάνω του.

"Που παμε τώρα πριγκίπισσα Γκαμπριέλα? Στο τραμπολίνο ή στην κουζίνα για σοκολάτα?" Με ρωτάει το άλογο μπαμπάς.

"Πρώτα τραμπολίνο και μετά σοκολάτα!" Του απαντάω χαρούμενη και εκείνος τελικά με πηγαίνει μέχρι την τραπεζαρία από την οποία βγάλαμε το τραπέζι για να βάλουμε το τραμπολίνο.

Κανονικά το είχαμε έξω αλλά επειδή πριν ένα μήνα αρρώστησα παίζοντας έξω βάλαμε όλα τα παιχνίδια του κήπου μέσα στο σπίτι και βγάλαμε μερικά έπιπλα.

Αλλά εντάξει.

Σε λίγες μέρες θα αλλάξουμε ξανά σπίτι και θα παρουμε ένα ακόμα μεγαλύτερο.

Που θα είναι το κάστρο μου.

Έτσι λέει ο μπαμπάς.

Θα είναι το κάστρο  μου και θα μπορώ να βάλω όσα παιχνίδια θέλω.

"Γκαμπριέλα κορίτσι μου κατεβα από την πλάτη του πατέρα σου!" Ακουω ξαφνικά την νταντά Ντόνα να φωνάζει και μουτρώνω.

"Μα γιατί?" Ρωτάω λυπημένη.

"Γιατί ο μπαμπάς σου δεν είναι άλογο αλλά ένας μεγάλος άνθρωπος. Τα έχουμε ξανά πει αυτά." Απαντάει ενώ με σηκώνει από την πλάτη του μπαμπά.

"Ασε την μωρε. Αφου θέλει ένα άλογο. Και περνάει καλά." Λέει και ο μπαμπάς ο οποίος προσπαθεί να σηκωθεί.

"Κυριε Αλφόνσο είστε καλά?" Τον ρωτάει η Ντόνα και εκείνος τελικά γελώντας καταφέρνει να σηκωθεί από το πάτωμα.

"Από την στιγμή που η πριγκίπισσα μου είναι χαρουμενη φυσικά και είμαι καλά." Απαντάει και εγώ χαμογελαστή τρέχω και πηδάω στην αγκαλιά του.

"Πριγκίπισσα! Πρόσεχε σε παρακαλώ! Θα τον σκοτώσεις τον πατέρα σου!" Με μαλώνει η Ντόνα και ο μπαμπάς μου με σφίγγει στην αγκαλιά του.

"Αυτή είναι η Γκαμπριέλα μου. Η κόρη μου. Δεν με σκοτώνει. Αλλά μου δίνει καθημερινά ζωή." Μου λέει ο μπαμπάς και εγώ χαμογελαστή αφήνω ένα φιλάκι στο μάγουλο του.

"Σε αγαπάω μπαμπακα μου." Του λέω και φιλάει και εκείνος τα μαλλάκια μου.

"Και εγώ σε αγαπάω πριγκίπισσα μου. Και ας με πονάει ο μηνίσκος μου." Απαντάει ο μπαμπάς μου και γελώντας κατεβαίνω από την αγκαλιά του.