The reunion

Toxic αλά Britney

Gabriella's POV

Ανοίγω τα μάτια μου κουρασμένη.

Λευκοί τοίχοι.

Λευκό ταβάνι.

Απαίσια έπιπλα.

Μια μυρωδιά αρρώστιας...

Είμαι στο νοσοκομείο.

Με χτυπησαν.

Με κακοποίησαν ξανά.

Αλλά αυτή την φορά όχι επειδή ήθελαν κάτι από εμένα.

Με κακοποίησαν επειδή αγαπάω τον μπαμπά μου.

Επειδή θεωρουν ότι ο μπαμπάς μου ήταν κακός άνθρωπος.

Όμως δεν ήταν.

Δεν ήταν κακός άνθρωπος.

Πως μπορεί να ήταν κακός ένας άνθρωπος που κάθε μέρα με έκανε να νιώθω ευτυχισμένη?

Που με έκανε να νιώθω ότι με αγαπάνε...

Θυμάμαι την μέρα που μου είπε ότι είναι υιοθετημένη.

Μου το είπε όταν ήμουν πολυ μικρό κοριτσάκι.

Με έκανε να νιώσω τυχερή.

Με έκανε να νιώσω τυχερή που είναι υιοθετημένη επειδή με μεγάλωσε ένας άνθρωπος που με αγαπάει πολυ.

Με έκανε να συγχωρεσω την βιολογική μου οικογένεια που με άφησαν.

Με άφησαν γιατί δεν μπορούσαν να με μεγαλώσουν σωστά.

Άρα αφου με αγαπουσαν το καλυτερο που θα μπορουσαν να κάνουν ήταν να με δώσουν.

Μπορεί... Αυτό... Ότι είμαι ένα ατυχημα που ηρθε κατά λάθος στον κόσμο να με κάνει να νιώθω άσχημα...

Αλλά... Αλλά είμαι ευγνώμων για όλα όσα έχω στην ζωή μου.

Για όλα όσα μου εδωσε ο μπαμπάς μου.

Και δεν μπορώ να δεχτώ το ότι κάποιοι κατηγορουν τον μπαμπά μου για όλα αυτά τα φριχτά πράγματα.

Ακουω την πόρτα του δωματίου μου να ανοίγει. Ο Σον μπαίνει μέσα και χαμογελάω ζαλισμένη.

Ήρθε ο Σον...

Ήρθε γιατί με αγαπάει...

"Γεια σου Γκαμπριέλα μου..." Μου λέει καθώς κάθεται δίπλα μου.

"Σον μου... Ήρθες... Ήρθες για εμένα." Του λέω και χαμογελάει και εκείνος.

"Φυσικά. Αφου ξέρεις πόσο σε αγαπάω. Είσαι η Γκαμπριέλα μου. Είσαι όλη μου η ζωή. Σε αγαπάω. Είσαι ο κόσμος μου." Μου λέει και χαμογελάω ακόμα πιο πολυ.