The reunion

Ολα λάθος

Theodore's POV

Θυμάμαι... Πριν δέκα χρόνια όταν η μητέρα μου μαζί με τον πατριό μου τον Αντέμ έφεραν στο σπίτι μας απο το μαιευτήριο την μικρή μου αδελφή την Μιλένα είχα υποσχεθεί και σε εκείνη αλλά και στον εαυτό μου και στους γονείς μου ότι θα την προσέχω πάντα.

Ότι θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για να είμαι κοντά της και να την κάνω κάθε μέρα να χαμογελάει.

Αυτό με την Μιλένα ήταν ευκολο.

Όπως ευκολο ηταν να δεθω μαζί με την Γιασμίν και την Εσμά.

Με την Γκαμπριέλα γιατί όλο αυτό είναι τόσο δύσκολο?

Βέβαια από εχθές έχουμε κάνει μερικά μικρά βήματα βελτίωσης... Και εκείνη φαίνεται ότι θέλει να έρθουμε κοντά...

Αλλά γαμώτο...

Δεν ξέρω πως να της φερθώ.

Εννοώ... Είναι σχεδόν δεκαέξι χρονών.

Είναι αντικοινωνική δεν ξέρω τίποτα για εκείνη εκτός από το οικογενειακό της δέντρο και το ότι της αρέσουν οι παιδόφιλοι... Ενώ η καλυτερη της φίλη είναι ένα πεντάχρονο ορφανό κοριτσάκι.

Τι μπορώ να κάνω για να την κάνω να νιώσει άνετα μαζί μου και να με πλησιάσει?

Και εκτός από το γεγονός ότι πρέπει... Και θέλω να ερθω κοντά με την μικρή μου αδελφή...

Πρέπει να προσέχω και τον Αντέμ.

Ο οποίος εχθές έφαγε την μεγαλυτερη ήττα της ζωής του.

Η κορουλα του είπε μπαμπά τον άνδρα που του κατέστρεψε την ζωή.

Είπε μπαμπά ένα τέρας και σε εκείνον φέρθηκε...

Ναι με όχι και με τον καλύτερο τρόπο.

Ο Αντέμ έχει πέσει σε κατάθλιψη από εχθές.

Δεν τρώει δεν κοιμάται...

Απλά κάθεται μαζί με την μητέρα μου αγκαλιά η κόβει βόλτες μέσα στο σπίτι.

Στο μεταξύ επειδή σε τέσσερις μέρες είναι η δέκατη έκτη κηδεία της Γκαμπριέλα... Δηλαδή τα γενέθλια της...

Η κατάσταση στο σπίτι είναι απαίσια.

Η μαμά μου προσπαθεί να μην σκέφτεται οτι έχασε το κοριτσάκι της με μεγάλη αποτυχία βέβαια αφου όλη μέρα είναι στο βρεφικό δωμάτιο που είχε φτιάξει για την Γκαμπριέλα και κλαίει...

Η ασχολείται με την Μιλένα η οποία Μιλένα νιώθει απαίσια και έχει πέσει και εκείνη σε κατάθλιψη.