The reunion

Μπουμ!

Theodore's POV
Έντεκα χρόνια πριν...

"Δεν μπορείς να με πιάσεις! Είμαι πιο γρήγορη από εσένα!" Με κοροιδευει η Γιασμίν η οποία τρέχει μέσα στο σπίτι σαν το παρδαλό κατσίκι και εγώ την κυνηγάω αλλά όχι ιδιαίτερα γρήγορα.

Η Γιασμίν είναι μικρούλα.

Είναι έξι χρονών.

Οπότε δεν θέλω να της καταστρέψω τα όνειρα και θα την αφήσω να πιστεύει ότι είναι πιο γρήγορη από εμένα.

Αφου αυτό την κάνει χαρούμενη.

"Πιάσε με! Πιάσε με!" Συνεχίζει να μου φωναζει και τότε την βλέπω να ανεβαίνει πάνω στην σκάλα.

Οου.

Αυτό είναι κακό.

Είναι επικίνδυνο.

Θυμάμαι πριν λίγες μέρες έπεσε η Εσμά από τις σκάλες και χτυπησε πολυ άσχημα.

Δεν θέλω το ίδιο μα συμβεί και στην Γιασμίν.

"Γιασμίν! Γιασμίν! Πρόσεχε! Θα χτυπήσεις!" Της φωνάζω και τότε εκείνη γυρνάει και με κοιτάζει γελώντας.

"Λες βλακείες επειδή είσαι αργός και δνε μπορείς να με πιάσεις!" Μου λέει και τότε την βλέπω να έχει σκαρφαλώσει πάνω στην κουπαστή της σκάλας.

"Θα πέσεις Γιασμίν! Πρόσεχε! Θα πέσεις!" Της φωνάζω και τότε εκείνη γλιστράει και πάει να πέσει στο πάτωμα όμως εγώ αμέσως τρέχω και η Γιασμίν τελικά πέφτει πάνω μου και πέφτω και εγώ στο πάτωμα.

Θεέ μου τα παιδια μου.

Αυτό πονάει...

Αυτό πονάει πολύ...

Η Γιασμίν όμως δνε χτυπησε.

Έτσι νομίζω.

Ξαφνικά την ακουω να κλαίει και τρομάζω.

"Γιασμίν? Γιασμίν αγάπη μου χτυπησες?" Την ρωτάω φοβισμενος καθώς με κόπο προσπαθώ να σηκώσω την μέση μου και η Γιασμίν κλαίγοντας πέφτει πάνω μου και συνεχίζει να κλαίει.

Αυτό συνεχίζει να πονάει.

Και πονάει περισσότερο από πριν.

"Τρόμαξα Τεντ! Τρόμαξα πολύ!" Μου λέει η μικρή κλαίγοντας και αμέσως αφήνω μια ανάσα και την χαϊδευω τρυφερά.

Ελπίζω μόνο να καταφέρω και να μην κλάψω γιατί δεν θέλω να τρομάξω την Γιασμίν...

"Ηρέμησε Γιασμίν μου... Ηρέμησε μικρούλα μου. Πάει. Πάει. Πέρασε." Της λέω και εκείνη με αγκαλιάζει ακόμα πιο σφιχτά.