Τρεις μερες μετά...
"Να ζήσεις Γκαμπριέλα και χρόνια πολλά μεγάλη να γίνεις με άσπρα μαλλιά! Παντου να σκορπίσεις στην νιότης το φως! Και όλη να λένε να μια σοφός!" Μου τραγουδάνε η Ελίνα και η Τσέλσι κρατώντας μια τουρτα στα χέρια τους και και τις κοιτάζω κουρασμένη.
"Γιατί?" Τις ρωτάω ενώ εκείνες απλά με κοιτάζουν χαρουμενες.
"Είναι τα γενέθλια σου! Κλείσε τα μάτια κάνε μια ευχή και σβήσε τα κεράκια!" Φωναζει χαρούμενη η Ελίνα και μενω και τις κοιτάζω.
"Κορίτσια αυτό που κάνατε είναι πολύ γλυκο αλλα γιατί έπρεπε να γίνει στις δυο το πρωί?" Τις ρωτάω νυσταγμενη.
"Γιατί στην Τουρκία που γεννήθηκες τώρα είναι δώδεκα! Αντε σβήσε τα κεράκια!" Φωνάζει η Ελίνα χαρουμενη.
"Γεννήθηκα στην Ιταλία. Στις τρεις το μεσημέρι. Δεν μπορούσατε όλο αυτό να το κάνετε στις τέσσερις το απόγευμα?" Γκρινιάζω και πάω να πέσω πάλι πίσω να κοιμηθώ αλλά δεν με αφήνουν.
"Τα κεράκια και την ευχή πρώτα!" Φωνάζουν και οι δυο τους και τότε απλά κλείνω τα μάτια μου για να σκεφτω τι ευχή να κάνω.
"Θα ήθελα να μην ενοχλήσει κανένας τον υπνο μου για τις επόμενες δώδεκα ώρες..." Ευχομαι και τελικά σβήνω τα κεράκια ενώ η Τσέλσι και η Ελίνα αφήνουν κάτω την τούρτα και αρχίζουν να χειροκροτουν.
"Μπράβο Γκαμπριέλα μου! Και χρόνια πολλά!" Μου φωνάζει η Ελίνα και γελάω λιγάκι.
"Σας ευχαριστώ. Καληνύχτα τώρα. Έχουμε σχολείο άυριο." Τους λέω καθώς ξαπλώνω καλυτερα στο κρεβάτι μου και εκείνες αμέσως ξαπλώνουν δίπλα μου.
Ναι...
Να ένας ακόμα λόγος να μισώ τις κυρίες εδώ που δεν αφήνουν την Κάντυ να ξανά κοιμηθεί δίπλα μου...
"Πως νιώθεις που είσαι επίσημος 16 χρόνια πάνω σε αυτή την γη?" Με ρωτάει η Τσέλσι.
"Όπως ένιωθα και πριν. Κουρασμένη." Απαντάω και ναι...
Νομίζω πως με πιάνει κατάθλιψη.
Για δεκαέξι χρόνια...
Ζουσα σε ένα ψέμα.
Ο μπαμπάς μου ήξερα ότι δεν ήταν νομοταγείς πολίτης...
Αλλά νόμιζα ότι ήταν καλός άνθρωπος.
Και το να απαγάγεις το νεογέννητο παιδί της κόρης σου δεν είναι κάτι που κάνουν οι καλοί άνθρωποι.
