Hate The Way / ❝Drarry❞

29

Draco kendini Amy'nin koltuğundayken ilk kez bu kadar konuşkan hissediyordu.

Bir haftadır Harry Potter'ın dünyanın en iyileri olmayan anılarını izlemediği için daha sağlıklı hissediyordu.

Hayır, değildi. Bu bir aldatmacaydı. Ruhu daha fazlasını kaldıramayacağını sanıyordu, oysa kaldıracaktı. Diğerleri bunları yaşamıştı, çoktan olup bitmiş şeyler için Draco'nun izlemekten başka yapabilecek bir şeyi yoktu.

Kendine sadece bir haftalığına izin vermişti çünkü boğulduğunu hissetmişti. Ama geri dönecekti, her ne kadar zor olsa da o anıları izlemek için almıştı.

"Sadece meraktan... Senin büyücü arkadaşların var mı?"

Amy gülerek "Büyücü bir aileye doğdum," dedi. "Çoğu arkadaşım büyücü."

Draco rahatsızca güldü. "Evet, kusura bakma."

Amy gülümsedi. O daha konuşmadan zaten söylenmiş birkaç cümle Draco'nun beyninde döndü. Bunu suçlu hissetmen için anlatmıyorum, Draco. Bunu artık aştığımı anlayabilmen için anlatıyorum. Yani her şeyi seçerek söylemek zorunda değilsin.

Draco da gülümsedi, bu seferki hiç de rahatsız değildi.

Sonra birkaç saniye duraksadı. "Peki... Bir ihtimal, Altın Üçlüden biri senin arkadaşın olabilir mi?"

Amy düşünceyle "Sanmıyorum..." dedi. "Ama Black'lerden birini tanırdım."

Draco olduğu yerde dikleşerek "Sirius'u mu?" dedi. Amy yüzüne anlayışlı bir ifade oturttu. "Hayır, Regulus'u."

Birkaç saniye boyunca Draco böyle birinin varlığını hatırlayamadı. Sonra böyle unutkan olabildiği için kendine kızgınlık hissetti. "Onunla arkadaş mıydın? Ama o senden küçük değil miydi?"

Amy "Küçüktü," dedi. "Yaşımızın bir önemi yoktu, zaten onun gittiği okula da gidemezdim. Sadece bazen bir araya gelirdik, oldukça seyrek. Çünkü ben oldukça seçkin ailelerin toplandığı yemeklerde sıkça bulunmazdım."

Draco bunun sebebini o daha açıklamadan biliyordu. Kadın aldırmadan devam etti.

"Safkanlığı savunamayacağım açık bir gerçek, Draco. Saf kanlarına tamamiyle terstim, yok etmek istedikleri şey bendim. O aileden, hatta diğer çoğundan da, kimse beni sevmezdi."

Draco gözlerini odada bulunan pencereye çevirdi, Amy kendi hikayesini anlatmaya kısacık bir an da olsa dalmışken bir şey söyleyip onu bölmekten korku duydu.

"Ama o çocukta bir şey vardı. Kesinlikle cana yakın biri değildi, zaten bana karşı öyle olmamasını da anlıyorum. Ama kimseye karşı değildi, sadece çok eskiden abisiyle arasında daha önce görmediğim kadar güzel bir bağın olduğunu biliyorum." Birkaç saniye sessizlik oldu, Draco onun devam etmeyeceğinden endişe ederek yüzüne baktı. Gözleri düşünceyle masasına dalmıştı, ilk kez böylesine kendini açıyordu.

"Ölüm haberini çok geç aldım, ne için öldüğünü de yakın bir zamana kadar öğrenemedim... Bunlar çok acı, Draco. O çocuğa hayrandım, ne istediğini ufacıkken bile o kadar iyi bilirdi ki. Büyükmüş gibi konuşması beni hep etkilerdi, herkesi parmağında oynatabileceğini, hiçbir şeyden korkmayacağını düşünürdüm. "

Amy bir an gülümsedi. "Ne kadar da çocukça bir düşünce. Kim hiçbir şeyden korkmaz ki?" Draco orada olduğunun unutulduğunu sandığı anda Amy dönüp kendisine baktı. "O da korkuyordu, keşke bunu bu kadar geç fark etmeseydim."

Amy sustuğunda Draco ne diyeceğini bilemedi. Yaşanamamışlığın acısını sökebilecek ne söyleyebilirdi? Zaten onun acısını da sökmek istemezdi, her acının orada olmasının bir sebebi vardı.

Amy sonunda sessizliği bozarak "Sanırım fazla konuştum," dedi. "Lütfen kusura bakma."

Draco hızla kafasını sağa sola salladı, kurabildiği birkaç cümleyi ağzından yuvarladı. "Kendin hakkında bir şeyler anlatmanı seviyorum, Amy. Lütfen böyle düşünme."

Amy gülümsediğinde Draco bu kadını ilk kez gördüğü zaman düşündüklerini anımsadı. Spesifik hiçbir özelliği yok gibiydi, orta boylu, kahve saçlı, aynı renk gözleri olan herhangi biri gibi görünüyordu.

Hayır, artık herhangi biri değildi. Kendisiyle ilgili en ufak bir şeyi anlattığı ve Draco'nun onu dinlediği zamandan beri Draco'nun hayatında yer kaplamaya başlayan biriydi. Önce hayatında, sonra düşüncelerinde ve belki de kalbinde.