"Büyükanne" bağırdım fakat bağrışlarım fayda etmedi çünkü evde kimse yoktu.
Bir kayıp ve onu bulmaya çalışan Helen'in kendisini hiç bilmediği bir evrende bulmasının hikayesi.
Gerçekler acıtabilirdi.
Peki ya Helen bu kadar güçlü müydü?
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
~
"Uyanıyor, uyanıyor."
Başımdaki ağrı ile gözlerimi açtım önce etrafı bulanık görmeye başladım her şey netleşirken gördüğüm ilk şey gökyüzü oldu. "Tanrım öldüm de cennete miyim?"
"Evet kızlar beni gördüğünde ilk bunu derler." Gelen ses ile beraber ufak bir çığlık attım tamam belki ufak olmayabilirdi.
Hemen olduğum yerden doğruldum tabi bu başımın dönmesine neden oldu ayağa kalktığımda bana seslenen çocuğu gördüm ilk önce biraz inceledim kahverengi saçlı kahverengi gözlü yakışıklı biriydi kızların öyle dediğine şaşmamalı.
"Sen kimsin?" Sorabilecek en doğal soruyu sormuştum. "Asıl sen kimsin? Burdan olsan seni daha önceden tanırdım." Etrafıma bakındığımda ormandaydım en son göle düştüğümü hatırlıyordum beni onlar mı kurtarmıştı?
Benimle konuşan çocuğun arkasında peri masallarından fırlamış asker kılıklı adamlar vardı sanırım kafamı sert vurduğum için halüsinasyon görüyordum.
"Ben burda yaşıyorum ormanın içindeki kulübede." "Bak tatlı kız bu ormanda yaşayan biri olsa bilirdim." "Bak beni tanıyıp tanımaman umrumda değil sadece evime gideceğim." "Pekala o zaman ormanın içinde olduğunu iddia ettiğin evine kadar sana eşlik edelim bakalım."
"Hiç gerek yok." diyerek ittiraz ettim.
"Emin misin? Yürüyebilecek gibi durmuyorsun." Çarpmanın etkisi ile başım dönse ve yorgun olsam da eve tek başıma dönebilirdim.
Sanırım.
"Evet eminim." Hayır emin değilim dizim çok acıyor ama bu peri masalından kaçmış herifler ile hiç bir yere gitmiyorum.
"Peki öyleyse hoşçakal." Bir şey demedim yan tarafta duran atlarına bininip gölün tam tersi yoluna gitmeye başladılar kamera şakası falan mı bu?
Ormanda geldiğim yöne doğru yürümeye başladım beyaz boya sürdüğüm ağacı bulmaktan başka seçeneğim yoktu.
Saatlerdir yürüyordum ama sanki olduğum yerde sürekli tur atıyormuş gibi hissediyordum yorulduğumu hissedince bir ağacın altına oturdum biraz dinlenirsem belki daha iyi olabilirdim.
Rüzgar yüzünden uçan yapraklardan farklı bi ses duydum adım sesleri ayağa kalktım. "Yolunu mu kaybettin küçük kız?" Saatler önce gölün yanında masal kitaplarından fırlamış adamlarla birlikte olan çocuk.
Sahi ne işi vardı burada?
"Evet ya da hayır bu seni ilgilendirir mi?" Ne inatçı çıktı buda. "Yani evet kısmen ilgilendirir." Bütün değişikler neden beni buluyor?
"Hiç sanmıyorum." "Bende evini bulabildiğini sanmıyorum." "Başka işlerin yok mu senin?" "Var ama insanların güvenliğini sağlamakta işlerim içerisinde." Orman bekçisi olsa tanırdım. "O zaman yardıma ihtiyacı olan insanları güvende tut." "Uzaktan bakınca seninde yardıma ihtiyacın var gibi duruyor."
