"Büyükanne" bağırdım fakat bağrışlarım fayda etmedi çünkü evde kimse yoktu.
Bir kayıp ve onu bulmaya çalışan Helen'in kendisini hiç bilmediği bir evrende bulmasının hikayesi.
Gerçekler acıtabilirdi.
Peki ya Helen bu kadar güçlü müydü?
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
3 ay sonra
"Bence süper kahraman takımı kurmalıyız."
"Sana üç aydır bunu yapmayacağımı- zı anlatmaya çalışıyoruz Tan." Sarayın balkonunda ben, Ediz ve Tan oturmuş dışarıyı izliyorduk.
"Ama bir düşünsenize sürekli ülkeleri geziyoruz insanlar bize kahraman gözüyle bakıyor çok havalı olmaz mıydı?" Ediz ile birbirimize bakıp aynı anda kafamızı olumsuz anlamda salladık.
"Ömrümün sonuna kadar bir daha kılıçtı savaştı kötü adamlar falan görmek istemiyorum." Bu üç ayı kendime toparlanmaya harcamıştım.
Büyükannemin ölümü bende büyük bir iz bırakmıştı ama sevdiklerim sayesinde üstünden gelmeyi öğrenmiştim.
Ediz ve Tan ile eskisi gibiydik arada peri köyünü ziyarete gidiyor köy meydanına inip çocuklarla oynuyordum.
"Siz ne anlarsınız zaten ben gidip fikirlerimi Mia'ya anlatacağım o beni destekler." Tan balkondan çıkarken Ediz ile arkasından gülüyorduk.
Ediz kolunu havaya kaldırdığında ona yanaşıp kafamı göğsüne koydum o da kolunu bana sardı.
Başımın üstünde küçük öpücükler hissetim ilaç gibi geliyordu bu.
Askerlerden biri balkona girdi ve eğilerek selam verdi. "Efendim sizi görmek isteyen biri var." Ediz'e baktığımda bilmiyorum dercedine omuz silkti. "Gelsin bakalım."
Asker içeriye gittiğinde bir kaç dakika sonra Peri gözüktü küçük adımları ile yanımıza geldi ağladığını gördüğümde yerimden kalkıp önünde diz çöktüm. "Peri ne oldu güzelim?"
Dediğim şey ile daha çok ağlamaya başladı kollarımı açtığımda bana sarıldı onu kucağıma alıp eski yerime geçtim. "Helen ben babamı çok özledim."
Peri'nin babası üç ay önce savaşta hayatını kaybettmişti madi destekte bulunuyorduk ama onun manevi boşluğunu dolduramazdık.
"Çok ağladım ama sonra bunun bana babamı geri getirmeyeceğini fark ettim." Kafasını göğsüme koydu.
"Büyükannem bana sevdiklerimizin hiç bir zaman bizi terk etmediğini hep kalbimizde yaşadıklarını söylerdi hatta sevdiklerimiz bizden uzaklara gittiğinde birer yıldız olduklarını söylerdi babanı her özlediğinde gökyüzüne bakabilirsin ama o ağladığını görürse orda çok üzülür."
Küçücük elleri ile gözyaşlarını sildi. "O zaman ben hiç ağlamam babam üzülmesin."
"Baban senin gibi bir kızı olduğu için gurur duyuyordur." Ağlamaktan kızaran gözleri ile gülümsedi.
