"Büyükanne" bağırdım fakat bağrışlarım fayda etmedi çünkü evde kimse yoktu.
Bir kayıp ve onu bulmaya çalışan Helen'in kendisini hiç bilmediği bir evrende bulmasının hikayesi.
Gerçekler acıtabilirdi.
Peki ya Helen bu kadar güçlü müydü?
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Ne demek sarayda yok? Koskoca adam nereye kaybolacak."
"Ediz bu Helen kafasına esti mi bir yerlere gider korkma." Ediz sarayda yoktu kimseye haber vermeden gitmiş.
"Ya bir şey olduysa?"
"Eğer Ediz'i tanıyorsam sapa sağlam buraya geri dönecektir."
"Bende onu diyorum işte, ya dönmezse?"
"O zaman onu yapanlar son nefeslerini vermiş olurlar. Korkma Helen bu Ediz'in yaptığı bir şey geri gelir." Nedense Tan'ın dedikleri endişemi yok etmemişti.
"Beni ararsan kütüphanedeyim." Ediz gelene kadar zaman geçirmek için kütüphane en mantıkli seçenekti.
Saatler geçerken kitap okumaktan sıkılmıştım hava kararmaya başlamıştı.
Belki dedim güçlerimi deneyebilirim.
Odaklandım kanımın içinde aktığını hissetiğim gücü ellerime yönlendirmeye çalıştım.
Kırmızı ışıklar ellerimi ele geçirirken masanın üstünde duran kağıt ve kaleme odaklandım onları kendime çağırdığımda başarmıştım bana gelmişlerdi.
Daha sonra farklı bir şey denemeye karar verdim gücümü odanın içine bırakmaya çalıştım kırmızı ışık bir Griftin şeklini aldığında şokla ona baktım etrafımda bir tur dönüp yok olmuştu.
Bu işi sevmiştim.
Boş boş oturmak yerine kağıda bir şeyler yazmaya karar verdim ve ilk kağıdımı Ediz'e adadım.
Sevgili Ediz
Beklenmedik bir anda girdin hayatıma kalbimi nasıl etkilediğini görsen sen bile şaşırıp kalırsın.
Ama biliyor musun iyi ki girdin hayatıma tek ailemi kaybettiğim anda bana yuva oldun tek başıma ne kadar ayakta kalabilirdim bilmiyorum.
Belkide şuan yatağımda ağlayarak kafayı yiyordum.
O gün o köpek iyi ki kovalamış beni bir gün eve dönersem o köpeği bulup ona mama alacağım.
Belki bir gün yollarımız ayrılır o zaman Orhan Veli'nin şu sözünü hatırla.
Beni güzel hatırla. Sana unutulmaz geceler bıraktım, sana en yorgun sabahlar, gülüşümü, gözlerimi, sonra sesimi bıraktım.
Orhan Veli kim dersen bir şair senden onu tanımanı bekleyemem ama bu sözünü unutma olur mu?
Sevgiler Helen
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
