"Büyükanne" bağırdım fakat bağrışlarım fayda etmedi çünkü evde kimse yoktu.
Bir kayıp ve onu bulmaya çalışan Helen'in kendisini hiç bilmediği bir evrende bulmasının hikayesi.
Gerçekler acıtabilirdi.
Peki ya Helen bu kadar güçlü müydü?
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Düzenim bozulur, Hayatımın altı üstüne gelir diye endişe etme. Nereden bilebilirsin Hayatın altının üstünden daha iyi olmayacağını?
Şems-i Tebrizi
Hayata gözlerinizi açtığımızda kaderimiz yazılmış mı olur? Yoksa kaderimizi kendimiz mi yazarız? Bilemem ama Grifttalya'nın kaderimde olduğunu biliyorum.
Günler geçiyor güneş doğup batıyor ve ben bilinmesi gereken yalanlarla yaşıyordum.
İlk soru büyükannem nerede?
İkinci soru neden dünyaya kaçtığımız?
Üçüncü ve en önemlisi ben kimim?
"Nerelere daldın yine?" Tan'ın seslenmesi ile yerimden sıçradım.
"Öyle sessiz sessiz gelinir mi? Ödümü kopardın."
"Özür dilerim küçük."
"At hırsızlarından haber var mı?" Olsumsuz şekilde kafasını salladı.
"Yer yarıldı içine girdiler sanki."
"Üzülme illa bulursunuz."
"Ediz tedirgin oldu onun tedirginleşmesi benide geriyor." Hırsızları yakalayamadığı için tuhaflaşmıştı Ediz basit bi hırsızlıği neden bu kadar abartıklarını anlamamıştım.
"Ediz yine kayıp bugün."
"Kafasına esince gider o ya şey yapma." Ha şey yapmam o zaman.
"Ne yapacaksın bugün?"
"Aslında hiç bir işim yok."
"Beni Griftlere götürür müsün?"
"Tabi."
"Harika o zaman ben üstümü değiştirip geliyorum." Hemen odama çıkıp üstüme beyaz gömlek onun üstüne krem rengi bir süveter ve altıma kot pantolon giydim.
Koşarak Tan'ın yanına gittim. "Hadi gidelim."
Ormana doğru yürümeye başladık.
"Biliyor musun yarın Ediz'in doğum günü bunun için kalede bir balo vereceğiz."
