"Büyükanne" bağırdım fakat bağrışlarım fayda etmedi çünkü evde kimse yoktu.
Bir kayıp ve onu bulmaya çalışan Helen'in kendisini hiç bilmediği bir evrende bulmasının hikayesi.
Gerçekler acıtabilirdi.
Peki ya Helen bu kadar güçlü müydü?
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
~
Arabamı ahşap evin yakınına park ettim. Büyükannemin eviydi burası herkesten şehrin gürültüsünden uzak bir ormanda yaşıyordu büyüyene kadar burda yaşıyordum bende ama artık kendi ayaklarımın üstünde durma zamanım gelmişti.
Şehrin içinde küçük bir apartma dairesinde tek başıma yaşıyordum.
"Büyükanne kapıyı açar mısın lütfen." Dakikalardır çaldığım kapının ardından hiç bir ses gelmiyordu.
"Biliyorum uzun zaman oldu gelmeyeli ama bana kızma lütfen." Eski tamire ihtiyacı olan tahta kapıyı yumrukluyordum.
Evin etrafında bir kaç tur attım açık pencere bulabilirsem içeri girebilirdim belki, ikinci kat balkon kapısı işe bu açıktı büyükannemin kesmeye kıyamadığı büyük ağaç şu an çok yardımcı olacaktı tırmanabileceğim şekilde çıkıntıları vardı ve büyük dalı tam balkona doğru uzanıyordu tırmanmaya başladığımda biraz gerildim en son tırmanmayalı kaç yıl olmuştu sahi?
Balkona zar zor atladığımda hemen içeri girdim odaları tek tek aradım üst katta 3 oda bir banyo vardı ama hepsi boştu "Büyükanne" bağırdım fakat bağrışlarım fayda etmedi çünkü evde kimse yoktu.
~
"Hayır, hayır benden başka kimsesi yok." Kimsesi yoktu, benimde ondan başka kimsem yoktu.
"Gidebileceği biri yok yani?" "Hayır benden başkası yok gidebilecek bi yeri yok hayatı bu ormandı bunu sende iyi biliyorsun birde göle giderdi baktım orda da yok hiç bir yerde yok ne yapıcağımı bilmiyorum." Orman bekçisi kafasını salladı.
"Ekip ormanda onu arıyor gölün orayada bakıyorlar belki vahşi bir hayvandan kaçmıştır bir yerlerde saklanıyordur sakin ol olur mu?"
Kafamı salladım söylemesi kolaydı. "Burda mı kalıcaksın?" "Evet onu bulmadan bir yere gitmeyeceğim." "Bir şey olursa telefon numaramı biliyorsun."
Bir şey demedim o da çıkıp gitti şu an umrumda olan şey o değildi zaten. Yalnız kaldığım ahşaptan yapılma eve baktım İstanbul'un bilinmeyen bir ormanının tam ortasında insanların burayı nasıl bilmediğini anlamış değilim gerçi bu iyi bir şeydi bilinse insanların elinde çürüyüp giderdi.
Elimi büyükannemin piyanosunun tuşlarında gezdirdim piyano çalmayı bu tuşlarda öğretmişti bana hayatımın ilk adımlarını burda atmıştım okulla başladığım yaşa kadar sadece bu ormandı benim için annem benim doğumumda ölmüş zor bir doğumuş bedeni ve kalbi buna dayanmamış sonra babam ve büyükannem büyüttüler beni, yedi yaşıma girdiğim günden sonra ise babamı bir daha göremedim o da annem gibi çok uzaklara gitmişti.
Babam ve annem birbirlerine çok aşıklarmış babam annemin yokluğuna daha fazla dayanamamış günden güne çökmüş en azından büyükannemin anlattığı buydu burda olmalarını şu an o kadar isterdim ki...
