ELİMİ TUTAN HAYALLER ~ GERÇEK AİLEM ~ Tamamlandı

|6|

Sabah ikizimin beni uyandırmasıyla kalktım.  Bu gün en büyük abim olan Ali Asafın yanına hastaneye gidicem. İkizimde benimle gelicek tabii.

Yataktan kalkıp giysi odasına geçtim. Buz mavisi şort giyip üzerine beyaz askılı giydim. Saçlarımı açık bırakıp başıma da güneş gözlüklerimi taktım.

Aşağıya inmek için asansöre bindiğimde Alparslan da asansördeydi. Nezaketen günaydın dediğimde cevap dahi vermeye tenezzül etmemiş kafa sallamakla yetinmişti.

Asansörden inip kahvaltı için yemek odasına geçtik. Herkes sofradaydı. Babam  jadi herkese afiyet olsun dedikten sonra yemeye başladık.  Sigara böğreğini oldum olası çok severdim. Onlardan fazlasıyla yedim.

Bir tanede krep alıp tabağıma koydum üzerine çikolata sürüp dürüm şeklinde katlayıp yemeye başladım. Bir yandan da portakal suyumu içiyordum.

Caner: ahahaha güzelim burnun bile çikolata olmuş

Semih: hahahaha şuna bak baba çok komik olmuş hahaha

Alparslan: görmemiş gibi yerse böyle olur tabi. Ahh! Canımm sana çikolata vermemişlermi hiç?

Bunları öyle bir sekilde soylemişti ki utanmasam oturup ağlardım. Ah, gerçi şu an gözlerimden süzülüp yüzüme damlayan yağmurlar bunu çoktan yaptığımı haber veriyordu.

Babam: ALPARSLAN!

Ben: Alparslan, ben geldiğim yerde de fakir değildim. Çikolata yemeyi çok seviyorum. Yediğim zaman da kendimi kaybediyorum.

Ömer: ABİ!  Amacın ne senin? Ne istiyosun Aleynadan? Fark etmedin mi bu Sezen gibi değil!

Alparslan: hah! Şuna bak ilk dakikada herkesi kendi tarafına çekti. Artık oyle düsunmüyorum. Sizcede tuhaf değil mi? Bize nasıl bu kadar çok çabuk ısındı?

O sırada çalan telefonuma bakıp kapattım.
Umutum arıyordu.

Çalan telefon sesiyle herkes bana baktı .

Alparslan:  şuna bakın! Telefonu neden kapattı? Kim bilir kiminle sürtüyo bu gerizekalı.

Artık hızlanmak isteyen gözyaşlarıma hakim olamıyordum.

Kemal Beye dönüp konuştum.

Ben: Kemal bey benim çok yakın arkadaşlarımla beraber çalıştığımız cafeden biriken parayla bir ev almıştık. Ben 12 yaşından beri çalışıyorum o cafede. Herneyse... ben eşyalarımı topllayıp evime gitsem daha iyi olur. Size rahatsızlık vermek istemem. Ve de ben artık rahatsız olmak istemiyorum. İstediğiniz zaman görüşebiliriz. Onun haricinle konuşmak istemiyorum.

Ömer: benimlede mi ikiz?

Ben: sen hariç diğer yarım...

Ömer ayağa kalkıp bana sarıldı.

Ömer: bana da yer var mı evinizde?

Ben: benim yüzümden evinden ailenden ayrılma kal sen burada.

Ömer: sen nereye ben oraya diğer yarım. Seni bırakırsam ben yaşayamam.

Annem: kızım hıçkırdı lütfen gitme. Biz kızımıza yeni kavuştuk. Lütfen beni babanı terk etme...

Babam: yapma kızım usulca akan göz yaşını çaktırmadan sildi bu haytaya uyup bizi bırakma.

Alparslan: niye ısrar ediyosunuz ki? Bırakın gitsin iştee.

Babam: ALPARSSLANNN!!! KES SESİNİ ARTIK. SEN KİMSİN DE BENİM KIZIMI KOVUYORSUN?

Alparslan: o bizim ailemizden değil baba.

Babam: bana bak elimde kalacaksın defol git!

Alparslan: 6 ay önce yaptığını tekrar yapıyosun baba. Beni bu evden gene kovuyosun.

Annem: Kemal,  Alparslan susun artık. Kimse bir yere gitmiyo. Ben ailemi zor toparladım. Bana evlat acısını yaşatmayın.

Babam: bana bak ya kardeşine iyi davranır onu kabullenirsin ya da bu evin huzurunu bozmaya son verirsin.

Alparslan: tamam. Öyle olsun.

Babam: aferin. Şimdi özür dile kardeşinden!

Alparslan: ...

Annem: ALPARSLAN!

Alparslan:  özür dilerim.

Annem bana sarilırken ben sadece bekledim. Evet geri çekilmesini bekledim. Aptalca gurur yapmaya gerek yoktu. Bu aile beni kabullenememişti. İstenmediğim yerde durmak istemem ben. Bu aptakca bir gurur değil! Benim karakterimden kaynaklanan bir durum.

Ben: bakın, ben evime giderim. Zaten bir tek Sinem kalıyor orada. O da annesi ve babası trafik kazasında öldü diye yani. Ben de onunla yaşarım. Zaten 18'e girmeme bir kaç ay kaldı. Gerçek ailem ortaya çıkmasaydı da ben o eve yerleşecektim.

Babam: kızım sen ne diyosun.? Çıkar aklından o fikri. Burası sizinde eviniz. Kimse kimseyi kovamaz. Eğer kalmak istemeyen varsa gidebilir.

Annem: gitme kızım bize bir şans daha ver.

Ben: (.........)