''Şeytanın bileklerinde saklıdır belki de insanlığın rehberi zira böylesine bir insanlık yalnızca ondan öğrenilmiş kadar kötü olabilirdi.''
Her şeye rağmen yaşamaya devam etti çünkü yaşaması gerekti. İdealleri uğruna, hiçe sayılmış ruhu uğruna ve yı...
Merhabalar. Biz geldik ama nasıl güzel geldik. Çok heyecanlıyım bölüm için, her şeyiyle hem de. Umarım keyifle okursunuz. Oy verip yorum yapmayı lütfen ihmal etmeyelim. Bu bölüm özel. Keyifli okumalar diliyorum. ^^
52.Bölüm: ''Ellerin Tuttuğu Yürekler''
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bu bir yangınsa şayet, kül olana kadar beraber yanacak, birbirimizi ateşe verdiğimizle kalacaktık.
''Biraz sessiz ol,'' dedim fısıltı gibi çıkan sesimle. Seyit Ali yüzünü saçlarıma doğru gömmüş elini belimin çukuruna koymuştu. Ben de o sırada çantamdan odanın kartını çıkarmaya çalışıyordum. Kartı bulduğumda sağıma ve soluma bakındım. Etrafta kimse yoktu zira gecenin bu saatinde bizden birilerinin olacağını sanmıyordum. Hızla dudağımı ısırdığımda kartı okuttum ve kapıyı açtım. İkimiz de nihayetinde içeri girdiğimizde kapanan kapının ardından çantamı kolumdan düşürdüm ve Seyit Ali'ye dönüp sırıttım. ''Uykum var benim.''
Yüzünün rengi attı. ''Kafanı su dolu kovaya sokup çıkarırsam açılır o uyku!''
''Çok naziksin,'' diye mırıldandım.
Sırtımı farkında olmadan duvara yasladığımda üzerime geldi ve sol kaşı attığında dudağının kenarı kıvrıldı. ''Her zaman değil.'' Ardından dudaklarımı tamamlaması uzun sürmedi.
Gözlerimi kapattığımda ellerimi yüzüne koydum. Elleri belimde oyalandı fakat asla orada kalmadı. Beni öpmeye başladı ve ona karşılık verdim. Odada sadece ikimiz vardık saatin kaç olduğundan haberim yoktu, umurumuzda olan bir durum da değildi. Ellerimi yüzünden boynuna indirdiğimde bir an olsun dudaklarımdan çekilmedi ta ki boynuma yönelene kadar fakat bu konuda rahat edemedi ki ben de öyle. Kabanlarımızı çıkardık. Üzerimdeki koyu kırmızı ve kısa elbiseyle kaldığımda gömleğinin düğmelerine giden ellerim birbirinin boşluğunu kapatmıştı.
Seyit Ali saçlarımı geriye iterek dudaklarını boynumdan çekmediğinde göğsüme oturan taşla yaşadığım bu ağrıya inat hızla gömleğinin düğmelerini çözmeye devam ettim fakat ona bakmıyordum. Kendini biraz uzaklaştırıp yeniden dudaklarımı öptüğünde ağzımı araladım. Ellerimdeki çaresizliği fark edip bana yardım ettiğinde gömleği hızla geniş omuzlarından ayırdı ve yere düşmesine müsaade etti. Gülümsediğimde gülümsedi ve bunu hissetmek dünyanın en güzel hislerinden biriydi.
Ellerimi güzel boynundan yukarı taşırken zincirli kolyesini hissettim. Kolye şimdiden ısınmıştı. Parmaklarım ensesindeki saçların üzerine tırmandığında kafasını iyice kendime çektim ve onu daha çok hissettim. Seyit Ali ona karşı yaptığım en ufak bir harekette bile bana daha çok koşuyordu. Dudaklarımdaki ezici üstünlüğüne en az onun kadar karşılık vermeye çalışıyordum. Elbisemin askıları omuzlarımdaki yerini sabit tutarken belimdeki eli kalçama doğru indi ve bacağıma dokundu. Bacaklarımın arası sızlarken kendimi tuttum. Her şey bilinçliydi ve her şeyi hissediyordum.
