''Şeytanın bileklerinde saklıdır belki de insanlığın rehberi zira böylesine bir insanlık yalnızca ondan öğrenilmiş kadar kötü olabilirdi.''
Her şeye rağmen yaşamaya devam etti çünkü yaşaması gerekti. İdealleri uğruna, hiçe sayılmış ruhu uğruna ve yı...
Merhabalar! Yine duygu girdabına çekileceğiniz bir bölümle geldim. Oylarınızı verdiyseniz, sizi yorumlarınızla birlikte bölüme alayım. Keyifli okumalar. ^^
27.Bölüm: ''Zaafa Sıkılan Kurşun''
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bana deli diyenler kendilerini akıllı sananların ta kendisi.
Evet belki deliyim, belki zor sevilen biriyim ama beni ben yapan ne varsa yaptım. Çizgimin dışına çıkmadım, herkese hak ettiği dilden cevabını verdim ve asla başkalarına iyi gözükmek amaçlı ya da başkaları ne der diye cici kız rolleri kesmedim. Bunu yapmış olsaydım zaten kendime ait bir ruhum olmazdı ve ben daima kendi ruhuma misafir olurdum. Ben hatalarımla varım. Hatalarım zaten beni ben yapan varlığım.
Ha! Şu kısımda bana deli diyebilirsiniz; çay bardağına saf saf sırıtarak bakıyorum da.
Seyit Ali... Belki deliliğimden bir şey götürmedi aksine daha çok katladı ve bir şikâyetim yok ama bana bir şey kattıysa aklıma değil kalbime kattı. Bana bir kalbim olduğunu, benim de durduk yere ve aniden gülebileceğimi gösterdi. Dışarıdan nasıl göründüğümü umursamadığımı, yalnızca dudaklarımdaki bu kıvrılmanın beni müthiş hissettirdiğini bilmemi sağladı. Nasıl gülümsemezdim ki; hayatımdaki onca kötü şeye rağmen, mücadele etmem gereken onca kişiye rağmen karşımda durmamıştı, ellerini uzatmıştı ve ben de tutmuştum. Nasıl iyi gelmezdi? Saf gülümsemeler yüzüme alışmaya başladıkça kendimi apayrı hissediyordum. Demek böyle oluyormuş... Birini gerçekten benimsemek ve yerli yersiz her an onu düşünmek.
''Ne gülüyorsun kendi kendine?'' diye sordu Serhan çatık kaşlarıyla. İrkilerek yüzüne baktım. Sol gözü yavaş yavaş açılıyordu ve yüzündeki morluklar günler geçtikçe azalıyordu. O günden beri onunla hiç konuşmamıştık ama bu işin peşini bırakacağını sanmıyordum. ''Sana ne,'' diye omzumu silktim geçiştirme bir cevapla.
Serhan bana dik dik bakmaya devam ederken Ömer heyecanlanarak yerinde zıplayarak anneme baktı. ''Anne dışarı çıkabilir miyim? Furkanlarla maç yapacağız da.''
Annem, ''Olmaz,'' dedi. ''Düşersin yaralanır bir yerlerin.''
''Söz düşmem,'' diye ısrar etti Ömer. ''Hem senin söylediğin saatte de eve geleceğim. Lütfen!''
Ömer'in tatlı ısrarlarına gülümsemeden edemedim. Serhan kullanabildiği elini onun saçlarına götürdü ve okşayarak, ''Tamam hadi git,'' dedi. ''Çok gecikme ama tamam mı?''
