''Şeytanın bileklerinde saklıdır belki de insanlığın rehberi zira böylesine bir insanlık yalnızca ondan öğrenilmiş kadar kötü olabilirdi.''
Her şeye rağmen yaşamaya devam etti çünkü yaşaması gerekti. İdealleri uğruna, hiçe sayılmış ruhu uğruna ve yı...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Her nota ona dokunacak bir ruha muhtaçtı ama çoğu ruh o notaya dokunamayacak kadar korkaktı.
Ruhum kopmuş bir keman telinden farksızdı. Her ne kadar iş göremese de onları birbirine bağladığımda büyülü notalar çıkarabileceğimi biliyordum. Bu bendim. Benim tanımım buydu. Her ne kadar dipte yaşasam da hislerimi ve hayatımı, kendimden emin olduğum müddetçe o diplere ışık tutacağımı bilakis o dipten yukarıya soluksuz tırmanacağımı biliyordum. Bu da bendim. Leyla Neva'ydı ismim, beni ben iki şeyden biri.
Leyla'yı büyükannem Neva'yı ise babam koymuştu. Anlamı, ahenk ve ses demekti. Sanırım babam kendi gibi benim de iyi bir kemancı olacağımı yahut müzik ve notaya tutunacağımı hayal ettiği için koymuştu bu ismi.
Neva, güçlü yanım.
Leyla, naif tarafımdı.
Fakat bilmeliler ki ben naif bir insan değildim, çok Leyla dediler bana ama onlar kandırmayı da iyi bildim.
Hey! Biraz sakin olmalıyım zira şu an matematik hocası Gaffur Beyle göz gözeyim. Sol elimin içini neredeyse dolduran çenemi hafifçe sıkarken gözlerimi kısarak toparlandım. Matematik dersini sevmiyordum, genel olarak dersleri sevmiyordum. İlgili değildim, sadece sınavları geçecek kadar ders dinliyor ve arada çalışıyordum. Benim hedeflerim başkaydı, zekâmın değil var olduğuna inandığım yeteneğimin peşinden gidecektim.
Gaffur Hoca burun kemerine kadar indirdiği gözlüğünün altından bana bakarak, ''Anladın mı Leyla?'' diye sordu. Tepkisiz kaldım. Otuz kişilik sınıfta en arkada ve en dipte olmama rağmen beni görmesi ve sanki anlamadığımı bilmiyormuş gibi üzerime gelmesi pek bir ironi olmuştu. Belli belirsiz başımı sallayıverdim. ''Sanırım.''
Hayır, anlamadım çünkü dinlemiyordum.
Parmaklarımı sıranın üzerinde birleştirerek onlarla oynamaya başladım. Bu esnada çaprazımda oturan Semih alaylı bir halde gülerek bana baktı. ''Hocam onun anlamasına gerek yok, arkadaş artist olacak.''
Embesil!
Cevap verme lüksüne bile girmeden onu görmezden geldim. Gaffur Hoca elindeki tahta kaleminin kapağını açıp takmaya başlarken bana baktı. ''Bildiğim kadarıyla konservatuvar istiyordun, doğru mu?''
''Eve...'' diyemeden Semih yeniden söz aldı fakat bu durum tahammül sınırlarımı zorlamaya başlamıştı çünkü sinirli bir yapıya da sahiptim ama buranın bir okul ve sınıf olduğunu bildiğim için kendimi son derece kendimden uzak tutmaya çalışıyordum. Semih gülerek, ''Vallahi iki şarkı söylemekle bir yerlere gelinecekse ben adayım bu olaya,'' dedi.
