''Şeytanın bileklerinde saklıdır belki de insanlığın rehberi zira böylesine bir insanlık yalnızca ondan öğrenilmiş kadar kötü olabilirdi.''
Her şeye rağmen yaşamaya devam etti çünkü yaşaması gerekti. İdealleri uğruna, hiçe sayılmış ruhu uğruna ve yı...
Herkese merhabalar. Notanın Ervahı'ndan bildirim almayalı epeyce bir zaman oldu farkındayım. Geç de olsa gelebildik ama finale bu kadar az kalmışken elim yayımla tuşuna giderken bile üzüldüm.
Bir önceki bölümü unuttuysanız bakmanıza lüzum yok bölüm başından okursanız hatırlarsınız.
Çok kritik bir bölüm ama o kadar severek ve kahkahalar atarak yazdığım yerler de oldu ki... Bilirsiniz Notanın evreni böyledir. Her telden çalarız biz.
Sizi çok tutmadan bölümle baş başa bırakıyorum. Yorum yapıp, oy veren herkese de sevgilerimi iletiyorum.''
57.Bölüm: ''Rüzgarın Götürdüğü Anılar''
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bugün hayatımın en mutlu günü çünkü kardeşimle yeniden doğdum.
Mutluluk; sanki hayatımdaki en zararlı kelimeydi ve ne zaman tadını almaya çalışsam bir kanser gibi bedenime yayılarak ruhumu da çürütmüştü. İlk ve son ne zaman mutlu olduğumu hatırlıyordum galiba. İlk mutlu olduğum an altı yaşımdayken babam, abim, annemle kahvaltı başında mutlu olduğumuz bir gündü. Son mutluluğumsa şu andı.
Seyit Ali'nin yanındaydım, bir bacağım onun bacağının arasında Yüzüklerin Efendisi'ni izliyorduk.
Hafif bir esnemeyle gözlerimi ovuşturduğumda, ''Daha kaç dakika var?'' diye sordum.
Seyit Ali dikkatle filme bakarken, ''Daha var,'' dedi. ''Miğfer Dibi savaşı başlayacak birazdan.''
''Aa!'' diye çattı kaşlarını bana çevirdiği yüzüyle. ''Ayıp ediyorsun.''
Elimi saçlarına götürdüm ve severek ensesine indim. Seyit Ali filme bakmaya devam ederken, ''Ellerini oradan çeker misin?'' diye mırıldandı.
''Niye?'' Ses tonum hafif neşeliydi.
''Huylanıyorum.''
''Ayıp ediyorsun,'' dedim onunla alay ederek. ''Miğfer Dibi savaşı başlayacak birazdan sen huylanıyorum diyorsun. Hemen kılıç kuşanır mısın?''
''Neva,'' dedi çarpık bir gülüşle yüzüme yeniden baktığında.
''Hım?''
Bir şey söylemeden sadece bakmaya devam ettiğinde elimi ensesinden çektim ve derin bir nefes alarak filme odaklandım. Durduk yere gülmeye başladığımda, ''Ne oldu?'' diye sordu.
''Onca sene geçti ama sonunda Yüzüklerin Efendisi'ni izleyebildik,'' dedim memnuniyetle. ''Başka yapmadığımız ne kaldı?''
