K U M P A S | TAMAMLANDI

21 / KATİLİ MEÇHUL CİNAYETLER

° KATİLİ MEÇHUL CİNAYETLER

“Ben bu adamı tanıyorum.”

Duymayı beklediğim cevap kesinlikle bu değildi.

Ali Yaman’la Uğur’u yan yana getiremiyordum. Aralarında bir tanışıklığın olmasınıysa kabullenemiyordum. Birbirleriyle uyumlu olmayan iki yapboz parşası gibiydiler. Uğur başka, Ali Yaman başka bir yapbozun parçasıydı ve fakat tek bir tahtanın üstünde yan yana gelmişlerdi.

Ne düşünmeliydim? Uğur bir matruşka gibiydi resmen. İçinden sürekli başka bir şey çıkan iç içe geçirilmiş gizemli bir kutu... Şaşırmanın ötesinde bir şey yapamıyordum. Henüz Meral gerçeğine alışamamışken şimdi bir de Ali Yaman gerçeğiyle yüzleşmem gerekiyordu.

“Ben bu adamı tanıyorum da ne demek?”

“Nereden tanıyorsun Ali Yaman’ı?”

Korkut’la aynı anda konuşmuştuk. Benim sesim hesap sorar bir tonlamada çıkarken Korkut’un sesi neler olduğunu anlamaya çalışır gibi düşünceli çıkmıştı. Ve şüphesiz onun sorusu benimkinden çok daha mantıklıydı.

Uğur bir bana bir Korkut’a baktı ne diyeceğini bilmez bir halde. Alt dudağı üst dudağından yavaşça ayrıldı. Konuşmak yerine küçük bir nefes çekti içine. Kaşlarıyla arkamı işaret edip başını iki yana salladı.

Bir cevapsız soruyla daha karşılaşmanın verdiği bıkkınlıkla arkamı döndüm. Ali Yaman yalnızca iki adım ötemde durmuş, dudaklarına yerleştirdiği soğuk tebessümüyle bana bakıyordu.

“Avukat hanım?” dedi, bedenimi tamamen ondan tarafa çevirdiğimde. “Bu ne hoş bir sürpriz.”

“Sürpriz mi gerçekten?” dedim gözlerimi devirerek. Fakat bu hareketim Ali Yaman’ı daha çok gülümsetti.

“Tamam, tamam.” dedi elini sallayarak. “İtiraf ediyorum, buraya sizi görmek için geldim.”

Nefesimi sesli bir şekilde dışarı bıraktım. Ali Yaman’ın yapmacık samimiyetiyle burun buruna gelmek gerçekten tahammül etmesi zor bir durumdu. Beni tehtid etmesine göz yumabilirdim zira o tehtidlere kafa tutmanın bir yolunu bulabilirdim eninde sonunda. Ancak Karan’ı tehtid etmesi içimde katıksız bir öfkenin kabarmasına neden oluyordu. Çünkü Karan ulaşmamın mümkün olmadığı bir yerde, her an yeniden içine çekileceğinden deli gibi korktuğum bir karanlığın eşiğinde duruyordu.

“Rol kesmeyi bırakıp asıl niyetinizi açık açık söyleseniz keşke.” dedim. Uğur’un bir adım atarak bana yaklaştığını hissettim. Ali Yaman gülümsedi. O gülümsemeyi, hatta o dudakları, ve hatta her konuştuğunda zehrini akıttığı dilini söküp almak istedim.

Uğur’un bedeni arkamda birkez daha hareket etti. Parmakları koluma dolandı. “Karaca.” diye fısıldadı varla yok arası bir sesle. “O beni tanımıyor. Sakın bir şey çaktırma.”