"Simsiyah bir gece kelebeğisin sen. En fazla yirmi dört saatlik bir ömrü uçarsın."
🌿
"Ben öldürmedim!"
Korkunç bir titremeye esir düştü bedeni. Gözleri, kendisine inanacak birini aradı etrafında.
"Onu ben öldürmedim!" diye haykırdı birkez dah...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Taşlar yavaş yavaş yerlerine oturmaya başlamıştı. Ali Yaman’ın derdinin ne olduğunu sonunda bulmuştuk. Ve Karan’ın bu denkleme dışardan dahil olduğuna emin olmuştuk.
Bir seri katil vardı.
Ahmet o katilin kurbanlarından yalnızca birisiydi.
Bir de katili yakalamayı başaramamış bir savcı vardı elimizde; Ali Yaman Balat.
Üzerine gitmem gereken noktayı bulmuştum. Korkut cinayetler hakkında haber yapan gazeteciyle bir görüşme ayarlamıştı. O gazeteciden sonuna kadar istifade etmeliydim.
Üstelik Ahmet’in davasının yeniden açılması kararı verilmişti ve ilk duruşma bir hafta sonra gerçekleşecekti. Mezarını açtırmak için gerekli izinler verilmişti. Yarın sabah ilk iş Ahmet’in mezarına gidecektik. Hemen sonra cesedi adli tıpa gönderilecekti. Ya Korkut ya da ben, ikimizden birisi tüm bu süreçlerde işin başında olacaktı. Ali Yaman’ın bizden habersiz yeni bir müdehalede bulunmasına karşın kendimizce aldığımız küçük bir tedbirdi bu.
Adliyeden çıkmıştık. Uğur benim bir türlü yumuşamayan sert tavırlarım yüzünden kaçmıştı. Bizimle gelmek istememiş, adliyeden tek başına ayrılmıştı. Onu durduracak bir şey yapmamıştım. Karan ikimizle de görüşmek istemişti ama görüş gününe tek başıma gidecektim. Uğur meselesini ona da danışmak istiyordum. Karan Uğur’u benden çok daha iyi tanıyordu en nihayetinde. Hareketlerindeki bu anlamsızlığı bana açıklayabilirdi belki. Açıklayamasa bile en azından onunla dertleşmiş olurdum. İçimi dökmek, hele de onun ellerine dökmek bana iyi gelirdi, emindim.
“Seni eve mi bırakayım?”
Korkut’un sesiyle düşüncelerimdensıyrıldım. Yola sabitlediğim bakışlarımı ona çevirirken başımı salladım yorgunca. Uzun zamandır vaktinde gitmiyordum eve. Ya çok erken çıkıyor ya çok geç giriyordum. Bizimkileri görmeyeli epey olmuştu. Anneannem günde bir iki defa arasa da aramalarına cevap vermiyordum. Derdim başımdan aşkındı zaten. Tüm bu olumsuzlukların üstüne bir de anneannemin göğsüme bir diken gibi batan sözleriyle mücadele edemezdim.
“Korkut...” diye mırıldandım ağzımın içinden. Ona ne zamandır söylemek istediğim bir şey vardı ama söyleyemiyordum.
