K U M P A S | TAMAMLANDI

9 / VAZGEÇMEM

° Suzan Hacıgarip ~ Şimdi Biraz Uyu

° VAZGEÇMEM

"Biraz daha sağa."

"Böyle mi?"

"Hayır, bu defa da sol taraf geride kaldı."

"Şimdi oldu mu?"

"Olmadı. Uğur adam akıllı tutsana şunu tüm yükü Karan omuzlamış."

Uğur, kanepenin tuttuğu ucunu yere bırakıp bana döndü. Nefes nefese kalmıştı. Sağ elini havaya kaldırıp işaret parmağını suçlayıcı bir ifadeyle bana doğrulttu.

"Oturduğun yerden konuşmak kolay tabii. Gözün yiyorsa gel sen yap bakalım."

Karan kanepeyi bırakıp avuç içlerini birbirlerine çarptı. "Tamam, neyse." dedi, yorgun bedenini kanepeye atarak. "Olduğu kadar artık. Bir ucu da az yamuk oluversin ziyanı yok."

"Dimi ya?" dedi Uğur. Karan'ın yanına oturdu. Başını koltuğun arkalığına doğru atıp yorgun bir nefes bıraktı dışarı. "Yoruldum be."

Oturduğum sandalyeden kalkıp sehpanın üstünde duran poşete uzandım. İçinden iki su şişesi çıkarıp birini Karan'a birini Uğur'a verdim.

"Size babamı bekleyelim dedim." diye söylendim poşeti geri sehpanın üstüne bırakırken. "Yangından mal kaçırır gibi yüklendiniz eşyaları."

"Bana bakarak niye söyleniyorsun?" dedi Uğur başını kaldırıp. Çekik gözlerini kıstığında göz bebekleri iyiden iyiye görünmez oldu. "Ben mi ısrar ettim sanki. Yanımdakine söyle ne söyleyeceksen. Karan'a kızarken bile bana bakıyorsun pes!"

"Güzel oldu ama." diye mırıldandı Karan bakışlarını ordan burdan toplayıp getirdiğimiz eşyaların üstünde gezdirirken.

"Oldu valla." dedi Uğur. Elini yumruk yapıp Karan'ın omzuna hafifçe vurdu. "Çıkaramayız da artık seni buradan."

Karan'la aynı anda güldük. Yüzüne yayılan neşe bulaşıcıydı sanki. Sevinci sevinmeme yetiyor, gülüşü gülüşüme bulaşıyordu.

"Bir mezun olayım burayı yeniden çalıştırmaya başlayacağım." dedi saklama gereği duymadığı neşesiyle. Annesi, matbaayı babasını kaybettiğinde kapatmak zorunda kalmıştı. Zehra teyze öğretmendi. Hem okulu hem matbaayı aynı anda idare edememişti.

"İlk işim bu olucak. Yine eskisi gibi kağıt sesleri dolduracak dört bir yanı, buram buram mürekkep kokacak her yer. Öyle yeni işler peşinde koşmayacağım. Babamın yarım bıraktığı projelerin üzerinde çalışsam yeter."

"Yeter tabii." dedi Uğur. "Yeter ki peşinden koşacağın bir hayalin olsun oğlum."

Aklına bir şey gelmiş gibi aniden bana döndü.

"Zeynep teyze perde dikecekti camlara. Dikememiş mi daha? Getirmemişsin yanında."

Yüzümdeki gülümseme yavaşça soldu. Bakışlarımı yere, ayakkabılarımın ucuna düşürdüm. Konunun anneme gelmesi neşemi kaçırmıştı.