"Simsiyah bir gece kelebeğisin sen. En fazla yirmi dört saatlik bir ömrü uçarsın."
🌿
"Ben öldürmedim!"
Korkunç bir titremeye esir düştü bedeni. Gözleri, kendisine inanacak birini aradı etrafında.
"Onu ben öldürmedim!" diye haykırdı birkez dah...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
° GECENİN KARASINA ÇALINAN DÜŞ MASALI
KOĞUŞ:
Bir sıkıntı bulutu çöktü gözlerime. Ağlamak üzereyim. Bir türlü tükenmeyen bir çileye mi mahkum oldum bilmeden? Bilmeden işlenmiş bir günahın bedelini ödemeye mi gönderildim yeryüzüne?
Oysa herkes gibi herkes kadar aldım ben de ne sunulduysa. Herkes kadar ağladım, herkes kadar güldüm. Herkes kadar isyan ettim sevdiğim terk edip gittiği zaman. Herkes kadar cüretkar, herkes kadar uçarıydı benim yüreğim de.
Öyleyse bu bedel ödemek neden bu kadar ağırdır? Yoksa bedel, herkesin ödeyebileceği kadardır da ben çok mu kuvvetsizim? Neden başkaları sendeler de ben yüzün kapak devrilirim yere? Neden benim ufkumda güneş bir battı mı bir daha doğmak bilmez? Neden benim nedenlerim bu kadar çoktur?
İlk, yüreğime bir misafir düştüğünde telaşa verdim kendimi. Öyle uzun kaldı ki gidecek diye bir ihtimalin yokluğuna alıştırdım kendimi. Seneler geçtiğinde her şeyimin sahibiydi; benim de. Yıllar sonra bir gün eve döndüğümde eşyalarını bir valize toplarken buldum onu. Durgun yüzü bir vedayı gülümsüyordu. Buruk. Elleri soğuk telaşı çoktan terk etmişti. Bir vakti sayıyordu da yıllardır sanki o vakit gelivermişti.
Kapı açıktı. Bir Allah'a ısmarladık bile demeden, bir güle güle bile dedirtmeden, öyle yarım ağız görüşürüz bile diyişemeden uzak, soğuk çıktı kapıdan. Koyu, kopkoyu bir yalnızlık doldurdu boşluğunu. O gün bugündür kapalı çıkıp gittiği o kapı. O gün bugündür çokları geldi, dayandı o kapıya. Çokları giremedi içeri. Çokları bir anlam veremedi bu viraneliğe. Bakışırken çokları bilemedi nereye baktığımı...
2 Şubat 2017
Adam defterin yamalı kapağını sertçe kapattı. Çıkan ses karşı ranzada oturan adamın başını çevirip ona bakmasına neden oldu. Adam üzerine çevrilen bakışları umursamadan defteri yastığının altına sıkıştırdı. Valizi yerde, ayaklarının hemen yanında duruyordu. Bir tekmeyle onu ranzanın altına yollarken ona bakan adam da ilgisizce yeniden önüne döndü.
Bir şeyler değişmişti. Adam bunu görmek istemiyor ama iliklerine kadar hissediyordu. O günden beri adam eski adam değildi. Aklı sürekli geçmişi yâd ediyor, her defasında da adama onu hatırlatıyordu. Adam hatırlamak istemiyordu oysa. Adam düşünmek istemiyordu. Adam ona dair hiçbir şey yapmak istemiyordu ve fakat ne aklı ne de kalbi dur durak bilmiyordu.
Halt etmiş gibi gün aşırı defteri eline alıyordu. Ne demeye yapıyordu bunu? Görmeye bile tahammül edemiyordu. Ama işte ne olduysa olmuştu, defter ranzanın altından çıkmış yastığının altına girivermişti.
