Tanıdık Bir Hikaye (Tamamlandı)

Ulaş'tan 1: "En Son Ne Zaman..."

Kitabı tamamladıktan çok sonra, son birkaç bölüm için geri döndüm diyebiliriz.

Kitapta hiç anlatmadığım bir şeyler vardı, Ulaş'tan dinlemenizi istediğim için öylece orada bıraktıklarım. Birkaç bölümde bunları ve Bengü sürekli kaynar bir kazanı karıştırırken Ulaş'ın neler gördüğünü öğreneceğiz.

Bengü'nün dergide yazdıklarını hiç okumadık; bunları okuyup bazı tanıdık anıları bir de Ulaş'tan dinleyeceğiz.

Hazırsanız tekrardan başlayalım💖

***

"Al bakalım."

Masama bırakılan kahve bile günümü yeterince aydınlatamıyor ne yazık ki. Ağzına kadar dolu mail kutumun içinde boğulacak gibi hissetmekten alı koyamıyorum kendimi.

"Abi bu stajyerler yine beni diğer Ulaş ile karıştırmış ve ağzına sıçmış maillerimin." diye söyleniyorum tüm huysuzluğumla.

Utku Abi yerine otururken "Son haftaları, gidiyorlar zaten." diyor. Benim daha genç zamanlarımdan kalma gerginliğimi her zaman Utku abinin olgun dinginliği dengeler. Kötü sabahlar neyse de, en kritik proje akşamlarında onunla çalışıyor olmak belki de hayatımın en büyük şansı.

"Şunları ayıklayayım da 1 saat, öyle bakalım programa olur mu?" diye soruyorum. Usulca kafa sallıyor ve sandalyesini bir adım geri çekerek telefonunu çıkarıyor. "Ben de prensesimle konuşayım o zaman."

İçinde bulunduğu mutlu aile tablosu yüreğimi dağlıyor. Her seferinde, Utku abinin Ayça'nın gözlerinin içine erirmişçesine baktığı, kızının saçlarını okşayıp arasına bir öpücük bıraktığı her seferinde derin derin iç geçiremeden edemiyorum.

Kalbimin yerini bulmak için elimle göğsümü yoklamam gerekiyor. En son ne zaman bir başkası için atmıştı hatırlamıyorum. Daha da kötüsü, bir daha kulaklarıma ulaşacak kadar güçlü çarpacak mı bilmiyorum.

En sonunda babamın ısrarlarına dayanamayıp, muhtemelen arkadaş ortamında tanışacağım sessiz sakin bir kadın ile saygı çerçevesinde hayatımı birleştireceğim. Belki kalbimi dinlemeyeceğim, hatta onu ömür boyu susturmam gerekecek. Ancak genlerimin ve içinde yetiştiğim toplumun bana yıllardır sessiz sessiz bağırması bir sonuç vermiş olacak ve böylece bir çekirdek aileye sahip olup üreyeceğim.

Mailleri teker teker ilgili kişiye yönlendirirken şöyle bir göz atmadan da edemiyorum. Satış veya muhsabede çalışmıyorsanız projelerinize biçilen fiyatlar her zaman ilginizi çeker.

Son 5 maile geldiğimde derin bir nefes alıyorum. "Bitti mi?" diye soruyor Utku abi. Kafamı yavaşça iki yana sallıyorum. "Birkaç tane kaldı, geliyorum ben sen başla." diyorum. O toparlanıp ikimizin ortak olarak çalıştığı ufak toplantı masasına geçerken ben de kahvemin dibini görüp kaldığım yerden devam ediyorum.

Önüme açılan Mail'e diğerleri gibi hızlıca bir göz atıyorum. Bana olmadığını anında anladım zaten, yine de içeriği de ilgimi çekiyor. Ancak, hiçbir şey beni basit bir web sitesi tasarımına biçilen para kadar şaşırtmıyor. "Allah allah." diyorum sesli bir şekilde.

Utku abinin algısının bana döndüğünü hissediyorum ama bakışlarımı ona kaydırmadan Mail'i daha dikkatli bir şekilde incelemeye başlıyorum. Evet, basit bir web sitesi işte.

Mail'in sonuna eklenmiş olan iki dosyadan ilkini açıyorum. Tüm maillere yaptığım gibi şöyle bir göz atıyorum. Kaşlarım çatılıyor. İkinci dosyaya geçiyorum. Bu sefer daha dikkatli tarıyor sayfayı gözlerim.