Pay Attention To Me [Myanmar Translation]

Chapter - 50

ကျန့်ယောင်တို့ ဝမ်းသာပီတိဂွမ်းဆီထိနေခိုက်မှာပဲ နားဘေးကနေ ထင်မထားရတဲ့ အေးစက်စက်အသံတစ်ချက်ထွက်လာသည်။
"ထွက်--သွား--လိုက်"

"......"

ချက်ချင်းပဲ သူ့လက်ကိုပြန်ရုတ်ကာ တည့်တည့်မတ်မတ်ထိုင်ရင်း ရုပ်သေတစ်ခုလိုလုပ်နေလိုက်သည်။

.....တော်သေးတာပေါ့၊ လိုက်ကာပိတ်လိုက်လို့၊ မဟုတ်ရင် အရှက်တွေကွဲတော့မှာ

..

ဒီနေ့ tripအတွက် ဦးတည်ရာနေရာကတော့ မြို့အစွန်အဖျားက ကစားကွင်းတစ်ခုကိုဖြစ်ကာ နှစ်နာရီလောက်တော့ မောင်းရမှာဖြစ်သည်။

ရင်းချဲယ်‌တော့ ကားပေါ်တစ်နာရီလောက် အိပ်ခဲ့တယ်။ ကားက အရမ်းကြီးမခုန်ပဲ ကားသမားက ခရီးသွားအေဂျင်စီတစ်ခုကဖြစ်တာကြောင့် ကားမောင်းအရမ်းတော်တယ်။

ဒါတောင် သူကောင်းကောင်းကြီး အိပ်ပျော်တာမဟုတ်။

သူ့စိတ်ထဲမှာ အရင်အပတ်က ဒေါက်တာဖုန်းပြောလိုက်တာတွေကိုသာ ပြန်လည်တွေးဆမိနေတယ်။
"ကုသမှုအတွက် စိတ်ပညာကုထုံးအပိုင်းကတော့ ပြီးသလောက်နီးပါးရှိပြီ၊ နောက်အပတ်ကျရင် လှုံ့ဆော်မှုကုထုံးကိုစကြမယ် မင်းအသေချာပြင်ဆင်ထားပြီးပလား?"တဲ့။

ငါအသေချာပြင်ဆင်ထားပြီးပလား? သူကိုယ်တိုင်လည်း မသေချာပေ။

ပြင်ဆင်ထားပြီးပုံမရဘူး

..

အရှေ့ကနေ တော်ဖီထုတ်လေးတစ်ထုပ်ကို အနောက်တန်းဆီ လက်ဆင့်ကမ်းလာပြီး သူတို့နားရောက်ချိန်တွင်တော့ အနည်းငယ်သာ ကျန်တော့တယ်။ ကျိုးဟောက်လျန်က အနောက်တန်းဆီလှမ်းပေးရင်း :
"ချဲယ်ကော စားဦးမလား?"

ရင်းချဲယ် မစားတော့ဘူးပြောမယ်ပြင်နေတုန်းပဲ ကျန့်ယောင်က ယူပြီးသွားနေပြီ။
"ဟေ့ ဒါငါဝယ်ခဲ့တဲ့ဟာ မဟုတ်ဘူးလား?"

ကျိုးဟောက်လျန် : "မသိဘူးလေ အတန်းမော်နီတာက ဝေပေးတာပဲ''

"အော် သိပြီ ထားလိုက်တော့"

ကျန့်ယောင်က အခွံကိုဖြဲဖွင့်လိုက်ပြီး ပါးစပ်ထဲကိုပစ်ထည့်လိုက်သည်။ နို့အရသာ အရမ်းများတယ်။ နောက် သူနောက်တစ်ခုကိုဖွင့်လိုက်ပြီး ရင်းချဲယ်ပါးစပ်နား တေ့ပေးလိုက်သည်။