Pay Attention To Me [Myanmar Translation]

Chapter - 70

သူနိုးလာတော့ မျက်စိရှေ့က နေရောင်နဲ့ တဖျတ်ဖျတ်လက်နေတဲ့ ပင်လယ်ပြင်တစ်ခု။

ကားက ပင်လယ်နဘေးက လမ်းကလေးအတိုင်းမောင်းနေတာဖြစ်ပြီး မှန်တွေက တစ်ဝက်လောက်ချထားတယ်။ ပင်လယ်ပြင်ကလေက ခပ်နွေးနွေး ခပ်ငန်ငန်။

တစ်ရေးနိုးလာသလိုမျိုး ရင်းချဲယ် မျက်လုံးတွေကိုပွတ်ကြည့်မိတယ်။

‘‘မာမား ရောက်ပြီလားဟင်?”

အရှေ့ဘေးခုံက ချောင်၀မ့်ယွင်က လှည့်ကြည့်လာပြီး ပြုံးပြတယ်။
‘‘ရောက်တော့မယ်နော်၊ ပါပါးက ကားထိုးစရာနေရာရှာနေလို့”

နေမင်းကို ဖုံးအုပ်နေတဲ့တိမ်မဲတွေကြောင့်ဖြစ်မယ်၊ ယနေ့ ကမ်းခြေမှာ လူသိပ်မရှိဘူး။ လေကပူလောင်အိုက်စက်နေတာမို့ ငြိမ်ငြိမ်လေးထိုင်နေရင်တောင် လူတွေကချွေးတစိုစိုရယ်။

သူတို့အနေနဲ့ ခရီးစဉ်ကို ရက်ရွှေ့လိုက်သင့်တာဆိုပေမယ့် ချောင်၀မ့်ယွင်က ဒီတစ်ရက်ပဲထွက်လို့ရတာမို့ ရွေးချယ်စရာမရှိပဲ အစကစီစဉ်ထားတဲ့ အတိုင်းသာ ကမ်းခြေရောက်လာခဲ့ခြင်း ဖြစ်တယ်။

ကားပါကင်မှာ နေရာအလွတ်တွေ အများကြီးရှိနေတာကြောင့် သူ လွယ်ရာမှာပဲထိုးခဲ့လိုက်တယ်၊ ကားထိုးပြီးပြီးချင်းပဲ အနောက်ခန်းက ကလေးနှစ်ယောက်က ကားထဲကခုန်ထွက်တယ်။

ရင်းချဲယ်က ‌ကားနောက်ခန်းဆီသွားပြီး လိမ်လိမ်မာမာ ချောင်၀မ့်ယွင်ကို ပစ္စည်းတွေသယ်ကူတယ်။ ရင်းဇယ်ကတော့ ဘေးနားမှာ ပျော်လို့ခုန်ပေါက်ပတ်ပြေးနေပြီး
‘‘ကောကောရေ! ခနနေကြ ရေကူးပြိုင်ကြရအောင်!”

ချောင်၀မ့်ယွင်က လက်တစ်ဖက်နဲ့ သူ့ကိုလှမ်းထိန်းပြီး :
‘‘မား ဘာပြောထားလဲ? ပင်လယ်ထဲရေကူးလို့မရဘူးလို့၊ အဲ့ဒါ အရမ်းအန္တရာယ်များတယ်”

ရင်းဇယ် မျက်နှာက ချက်ချင်းမှောင်ကျသွားတယ်။ သိပ်မကြာလိုက် နောက်ထပ်အကြံတစ်ခု ထွက်လာပြန်တယ်။
‘‘ကောကော! အိမ်ဆောက်လို့ရတယ်လေ!” 

ချောင်၀မ့်ယွင်က ရယ်တယ်။
‘‘အိမ်မှာရှိတဲ့ဟာတွေနဲ့တင် ကစားလို့မ၀‌သေးဘူးလား ဟွန်? ပြီးတော့ သားက‌ဆောက်တတ်လို့လား?”