Pay Attention To Me [Myanmar Translation]

Chapter - 72

ဆေးရုံမှာ သူ့ရဲ့နေ့ရက်တွေက တကယ်ကို ခြောက်ကပ်တိတ်ဆိတ်ပြီး ပျင်းစရာ။ ဒေါက်တာဖုန်းဆီက pheromoneတွေ တည်ငြိမ်တဲ့အနေအထားကို ရောက်သွားပြီလို့ အဆုံးအဖြတ်ရတယ်ဆိုရင်ပဲ ရင်းချဲယ်လည်း မဆိုင်းမတွ ဆင်းဖို့ပြင်တော့တယ်။

သူ အခန်းထဲက ထွက်သွားချိန် ကုတင်ဘေးမှာ လုံးခြေထားတဲ့ စက္ကူဆုပ်လေးတွေအပုံလိုက် ကျန်နေခဲ့လေရဲ့။

....

အိမ်မှာပဲ နောက်ထပ် တစ်ပတ်ကြာလောက် အနားယူပြီးနောက် တနင်္လာနေ့မှာတော့ ကျောင်းပြန်တက်ခဲ့တယ်၊ လ၀က်လောက်နီးပါးခွင့်တိူင် ပျက်ကွက်ခဲ့ပြီးနောက်ပေါ့။

ထိုအပတ်က နှစ်ဆုံးစာမေးပွဲဖြေဆိူမယ့် အပတ်လည်းဖြစ်ခဲ့ပါတယ်။

ကျောင်းပြန်တက်မယ့်အကြောင်းကို ကျောင်းအုပ်ကြီးဆီပဲ အကြောင်းကြားထားတာမို့ ထိုနေ့မနက်စောစော ကျန်ကျောင်းသားတွေလည်း စာသင်ခန်းထဲကို ၀င်လာရော လွတ်နေခဲ့တဲ့နေရာက လူတစ်ယောက်‌ ရောက်နေတာမြင်တော့ လန့်ပြီး တခနလောက် သတိအနေအထားဖြစ်သွားကြတယ်။

ကျန်းခဲ့ကတော့ မနေ့ညက မပြီးသေးတဲ့ အိမ်စာအတွက် ပူပန်နေတုန်း သူ့ကိုတွေ့လိုက်ရချိန် အသက်ကယ်တင်ရှင်ကို တွေ့လိုက်ရသလိုပါပဲ။
‘‘ချဲယ်ကော! နောက်ဆုံးတော့ ချဲယ်ကောပြန်လာပြီ! အသေလွမ်းနေခဲ့တာ!”

‘‘ငါအိမ်စာမလုပ်ရသေးဘူး”
ရင်းချဲယ်ကတော့ စကားတစ်ခွန်းလေးနဲ့တင် သူ့ကို ငြိမ်အောင်လုပ်လိုက်တယ်။

‘‘အာ.....ပြဿနာမရှိပါဘူး.....လွမ်းတာက လွမ်းတာပါပဲ....”
ကျန်းခဲ့က အဲ့လိုပြောပေမယ့် တစ်ဖက်လှည့်ပြီး တခြားသူဆီ အိမ်စာငှားဖို့ သွားရှာတော့တယ်။

သူနဲ့ခြားနားစွာပဲ ကောကျစ်ရှုန်းကတော့ နောက်ကျမှ ရောက်လာတယ်။ သူက လွယ်အိတ်ကိုချပြီးမှ ရယ်လို့ ပြောတယ်။
‘‘ချဲယ်ကော မောနီး၊ ခုလေးတင် ငါ့ကောင်မလေးဆီ မနက်စာသွားပို့လာတာ၊ ချဲယ်ကော နေလို့သိပ်မကောင်းဘူးဆို ငါယူပေးမယ်လေ၊ ကိစ္စမရှိဘူးနော်”

‘‘ရတယ်၊ ငါ......” 
ရင်းချဲယ် ပြောနေရင်းတန်းလန်းမှာပဲ အနောက်တံခါးကနေ၀င်လာတဲ့ လူတစ်‌ယောက်၊ သူကလည်း လှမ်းကြည့်မိသွားတယ်။